Swój materializm nazywali „dialektycznym„, przejęli nazwę „dialektyki", ale pojęli ją inaczej. Dotąd była własnością myśli, teraz materialnej przyrody, dotąd była metodą niezależną od doświadczenia, teraz stała się wyrazem doświadczenia, dotąd była związana z idealizmem, teraz zaś z materializmem.
Za podstawową cechę przyrody uznali tę cechę, którą dawniej zaobserwowano na myślach i której wyrazem była metoda dialektyczna - że jest w nieustannym ruchu, że ciągle się rozwija.
Przez „dialektyczny" materializm rozumieli pogląd, że istnieje jedynie materia, ale materia nieustannie się rozwijająca, przyjmująca coraz nowe postacie.