Eocen (
ang.
Eocene)
Nazwa pochodzi od połączenia greckich słów eos - jutrzenka i kainos - nowy (w nieformalnym tłumaczeniu: "świt nowych czasów").
Eocen zawdzięcza swą nazwę faktowi, że w czasie jego trwania pojawia się wiele występujących do dziś rzędów ssaków, a także niektóre istniejące nadal rodziny. Do najbardziej wyspecjalizowanych należą:
nietoperze
,
walenie
i
syreny
. Wtedy też pojawiają się
lemurowate
i
wyrakowate
.
Parzystokopytne
reprezentowane są m.in. przez maleńkiego "jelenia" Diacodexis, a
nieparzystokopytne
przez pierwszego
konia
-
Hyracotherium
.
Fauna
Powstają wyspecjalizowane formy ryb jak
iglicznie i koniki morskie
oraz
makrele
, mieczniki,
barrakudy
,
płastugi
.
Nowości ewolucyjne
Eocen w Polsce
W późnym eocenie ponownie nastąpiła
transgresja morska
, która objęła północną i wschodnią Polskę. Powstały tam piaski kwarcowo-glaukonitowe o miąższości dochodzącej do 10 m, z liczną fauną
małżoraczków
,
mięczaków
i
otwornic
(głównie bentonicznych) oraz licznymi
kokolitami
. Na obszarze współczesnej
Zatoki Gdańskiej
utworzyła się szeroka
delta
z osadów naniesionych z północy przez hipotetyczną rzekę
Eridan
. Rzeka niosła również materiał roślinny wraz z żywicami drzew iglastych, które osadzone w delcie utworzyły tzw. ziemię niebieską – obecnie złoże
bursztynu
.
Na obszarze dzisiejszych
Tatr
w eocenie nastąpiła
transgresja morska
. Początkowo powstawały
zlepieńce
i
piaskowce
zbudowane z materiału dostarczonego z niszczonego masywu tatrzańskiego, a później
wapienie
i
dolomity
z licznymi
numulitami
(wapienie numulitowe). Pod koniec eocenu nastąpiło pogłębienie i poszerzenie zbiornika. Cały obszar Tatr znalazł się pod wodą, a w zbiorniku, obejmującym oprócz Tatr także obszar
Podhala
i
Spiszu
, osadzały się utwory fliszu podhalańskiego (głównie:
piaskowce
,
mułowce
,
łupki ilaste
, niekiedy dolomit żelazisty) o miąższości powyżej 2000 m.
Bibliografia
Zobacz też