Gatunki piw
Gatunki piwGatunki piw - ze względu na odmienne składniki, profil aromatyczno-smakowy, technologię produkcji czy wygląd,
piwa
różnią się między sobą tworząc poszczególne gatunki, style lub odmiany. W całej historii piwa liczącej sobie ponad 6 tys. lat różnicowano piwo według jego barwy, smaku, zawartości alkoholu czy użytych surowców. Jednakże do XIX wieku technologia warzenia piwa nie zmieniała się wiele. Dopiero rozwój nauki i techniki doprowadziły do znacznego rozwoju receptur i metod warzenia piwa, które coraz bardziej zaczęły się różnić. Z czasem państwa (np. Belgia), regiony (np. Bawaria), miasta (np. Pilzno) lub miejsca (np. klasztory) wykreowały charakterystyczny styl bądź gatunek piwa, łączony z miejscem jego pochodzenia. Zaczęły mnożyć się receptury, naśladowcy i modyfikacje doprowadzając do powstawania nowych gatunków czy stylów. Nowoczesne podejście do typologii zaproponował pisarz i krytyk piwny
Michael Jackson
, który w swojej książce The World Guide to Beer z 1977 r. dokonał próby opisu i klasyfikacji piw z całego świata. Jego pracę kontynuował Fred Eckhardt, który w 1989 r. opublikował książkę Essentials of Beer Style. Obecnie ze względu na rodzaj użytych drożdży, a co za tym idzie inną technologię produkcji, piwa dzielą się na dwie duże rodziny: - ale (czyt.: ejl; górnej fermentacji)
- lager (dolnej fermentacji)
Do piw typu ale należą również belgijskie piwa fermentacji spontanicznej korzystające z tzw. dzikich drożdży. W ramach obu grup wyróżnia się poszczególne gatunki, style i odmiany charakteryzujące się różnymi elementami. O przynależności piwa do danego gatunku decyduje kilka czynników: - rodzaj fermentacji - wyróżniamy
fermentację górną
i
dolną
. Rodzaj fermentacji zależny jest od użytych drożdży piwowarskich, które dzielą się na
drożdże górnej
i
dolnej fermentacji
. Drożdże fermentacji dolnej fermentują w niższych temperaturach, osadzają się na dnie fermentora, w większym stopniu wpływają na wydzielanie się dwutlenku węgla, powodują tym samym, że piwo jest bardziej orzeźwiające, ma czystszy i pełniejszy smak. Po fermentacji piwo leżakuje w niskich temperaturach, dojrzewa dłużej oraz posiada większą trwałość. Drożdże górnej fermentacji natomiast fermentują w wyższych temperaturach, zbierają się na powierzchni brzeczki i wydzielają większą ilość produktów ubocznych, alkoholi i estrów owocowych, co wpływa na większe bogactwo aromatyczno-smakowe.
- aromat - każdy gatunek piwa ma swój charakterystyczny profil aromatyczno-smakowy. Na zapach w piwie wpływ mają niemal wszystkie składniki i surowce użyte do jego produkcji (poszczególne rodzaje słodów, drożdże, chmiel, woda i.in.) oraz technologia produkcji (np. rodzaj zacierania, fermentacji, sposób i długość leżakowania).
- smak - podobnie jak w przypadku aromatu również smak charakterystyczny dla poszczególnych gatunków piwa zależny jest zarówno od użytych surowców jak i technologii produkcji.
- słód - jest to podstawowy składnik piwa mający ogromny wpływ na profil aromatyczno-smakowy danego gatunku. Użycie danego rodzaju słodu lub słodów (jęczmienne, pszeniczne, palone, karmelowe) w odpowiedniej ilości decyduje w znacznym stopniu o charakterze piwa. Na charakter piwa wpływa również sam proces produkcji słodu (słodowanie), następnie jego zacieranie, czas trwania oraz temperatura w jakiej zacieranie się odbywa. W zależności od odmiany piwa można użyć jednego lub kilku rodzajów słodów.
- chmiel - używany jest do piwa głównie jako przyprawa. Ilość i rodzaj użytego chmielu jest częścią harmonii smakowej danego gatunku piwa. Silnie chmielone piwo zawiera mocne, aromatyczne, ziołowo-goryczkowe tony, natomiast mniejsza ilość chmielu może bardziej uwypuklać walory słodu np. jego słodycz.
- ekstrakt brzeczki nastawnej - czyli wodny wyciąg ze słodu i chmielu, który po dodaniu drożdży poddawany jest fermentacji. W przypadku typologii piw podstawową informacją jest ilość ekstraktu, z jakiej powstało piwo. Użycie danej ilości ekstraktu wpływa na treściwość piwa (lekkie, ciężkie), siłę profilu aromatyczno-smakowego, zawartość alkoholu i dwutlenku węgla (ekstrakt w wyniku fermentacji zamienia się w alkohol i CO2) oraz barwę piwa. Ekstrakt na gotowym produkcie podawany jest w procentach wagowych (% e.w.), stopniach Ballinga (°Blg) lub stopniach Plato. Wszystkie trzy wartości są niemal identyczne.
- zawartość alkoholu - wyrażana jest w procentach objętości. Odpowiednia ilość alkoholu stanowi również o charakterze danego piwa i jego przynależności gatunkowej. Mniejsza zawartość alkoholu powoduje, że piwa są lżejsze, bardziej rześkie i lepiej gaszą pragnienie, mają wyższą pijalność i sesyjność. Mocniejsze piwa natomiast są bardziej rozgrzewające, likierowe i cięższe. Wyróżnia się piwa bezalkoholowe, lekkie, pełne, mocne i bardzo mocne. Moc piwa nie jest miarą jego jakości. Zawartość alkoholu związana jest z procesem fermentacji. Im głębiej przeprowadzona jest fermentacja, tym uzyskuje się większą zawartość alkoholu, traci jednakże składniki ekstraktu słodowo-chmielowego.
- goryczka - osiągana jest w piwie głównie dzięki chmielowi, alkoholowi, odpowiednim słodom i drożdżom. Siła goryczy, jej jakość, intensywność i harmonia z innymi składnikami jest jednym ze elementów wyróżniających dane gatunki. Przykładowo pilznery mają wyższą zawartość goryczy od lagerów, które z kolei charakteryzują się wyższym natężeniem słodu. Poziom goryczy w piwie mierzony jest w stopniach IBU (International Bittering Unit) opracowanych przez European Brevery Convention.
- barwa - ze względu na barwę wyróżniamy piwa jasne i ciemne ze wszelkimi ich tonacjami np. słomkowo-żółte, ciemno-bursztynowe itp. Na barwę piwa wpływa przede wszystkim rodzaj użytych słodów (jasne pilzneńskie, ciemne palone, barwiące i.in.) oraz dodatki niesłodowane np. kukurydza, ryż. Kolor piwa podaje się w jednostkach EBC.
- piana - jest jednym z dodatkowych elementów świadczących o jakości piwa. W zależności od gatunku poszczególne piwa może cechować piana bardziej lub mniej obfita, gęsta i trwała.
- nasycenie - powstaje w wyniku fermentacji brzeczki. Piwa mogą mieć wysokie, średnie lub niskie nasycenie dwutlenkiem węgla zależne od danego gatunku piwa.
- składniki dodatkowe - również wpływają na charakter poszczególnego gatunku piwa. Dodatek surowców niesłodowanych, miodu, różnych owoców, przypraw czy warzyw wpływa znacząco na profil aromatyczno-smakowy piwa.
Belgijski Blond (Golden) ale Piwa dolnej fermentacji Pilzner
Pilzner
(pils) - piwo dolnej fermentacji, którego nazwa wywodzi się od czeskiego miasta Pilzna. Popularność gatunku rozpoczęła się w 1842 r., kiedy pilzneński Browar Mieszczański zatrudnił bawarskiego mistrza piwowarskiego
Josefa Grolla
, znanego z dużego doświadczenia w produkcji piw leżakowanych w niskich temperaturach. Groll wykorzystał bardzo miękką pilzneńską wodę oraz charakterystyczny chmiel czeski i 5 października 1842 r. rozpoczął warzenie nowej warki. Po raz pierwszy została ona rozlana 11 listopada 1842 r., a rozprowadzana jako Pilsner Urquell zapoczątkowała nowy gatunek, którego popularność nie słabnie do dziś. Odpowiednio przygotowany jasny słód (dzisiaj nazywany pilzneńskim), miękka woda, żatecki, niezwykle aromatyczny i wysokiej jakości chmiel oraz dolna fermentacja przyczyniły się do powstania bardzo jasnego (jednego z najjaśniejszych lagerów) piwa o wysokiej klarowności, wysokiej zawartości aromatycznego chmielu, gładkim i czystym kwiatowym aromacie i wytrawnym posmaku. Tradycyjnie pilznery warzone są metodą
dekokcyjną
.[1] Z czasem wykształciły się dwie główne odmiany tego stylu wynikające z historii gatunku, uwarunkowań geograficznych i tradycji. Są to pilzner czeski oraz niemiecki. pilzner czeskiPilzner czeski charakteryzuje się obfitym bukietem i wyraźnymi nutami słodowymi, chmielowo-korzennymi i ziołowymi[2]. Posiada czysty, gładki smak bez estrów owocowych. W drugorzędowych cechach aromatyczno-smakowych wyczuwalne mogą być nuty zboża, herbatników, kwiatów, miodu, karmelu. Finisz jest co najmniej półwytrawny i długi, a goryczka cierpka i ziołowa. W przeciwieństwie do pilznera niemieckiego dopuszczalna jest nieznaczna zawartość diacetylu. Jest to piwo o barwie od słomkowej do ciemnozłotej, klarowne i posiadające obfitą i trwałą pianę zostawiającą ślady na szkle. Pilzner czeski posiada średnią, ale większą niż pilzner niemiecki treściwość i warzony jest na bardzo miękkiej wodzie o niewielkim zmineralizowaniu. W przeciwieństwie do lagerów posiada większy stopień goryczki i mniejszą zawartość alkoholu. pochodzenie | fermentacja | ekstrakt (
e.w.
/ °
Blg
) | alkohol (% obj.) | goryczka (
IBU
) | barwa (
EBC
) | piana | nasycenie |
---|
Czechy | dolna | 11-13,9 | 4-5,4% | 25-50 | 6-14 | obfita/bardzo trwała | średnie do wysokie |
pilzner niemieckiW przeciwieństwie do pilznera czeskiego odmiana niemiecka może być trochę jaśniejsza, jednakże ani w zapachu, ani w smaku nie powinien występować
diacetyl
, ani estry owocowe. Pilzner niemiecki cechuje bardzo wyraźna, ale szlachetna goryczka chmielowa z domieszką nut kwiatowych i korzennych. Ze względu na głębokie odfermentowanie oraz zawartość siarczanów w wodzie posmak goryczkowy jest wyczuwalny stosunkowo długo. W smaku chmiel powinien ujawniać cechy charakterystyczne dla niemieckich odmian chmielu. Treściwość pilznera niemieckiego kształtuje się na poziomie średnim do niskiego. Zarówno w zapachu, jak i w smaku mogą być wyczuwalne cukry resztkowe oraz minimalne stężenie siarki i
DMSu
. Nasycenie może być nieznacznie wyższe niż w pilznerach czeskich. pochodzenie | fermentacja | ekstrakt (
e.w.
/ °
Blg
) | alkohol (% obj.) | goryczka (
IBU
) | barwa (
EBC
) | piana | nasycenie |
---|
Niemcy | dolna | 11-12,9 | 4-5,2% | 25-50 | 6-8 | obfita/bardzo trwała | średnie do wysokie |
pilzner amerykański Lager jasny lager monachijskie jasne marcowe dortmundzkie premium export ciemny lager monachijskie ciemne ciemny amerykański lager czarne czarne czeskie czarne niemieckie półciemny lager Koźlak
Koźlak
znany jest od XVI w. Swój rodowód wywodzi z dolnosaksońskiego miasta Einbeck, gdzie warzono mocne piwo Starkbier. Było ono wówczas piwem górnej fermentacji eksportowanym do wielu państw. Rozsmakowali się w nim również książęta bawarscy, którzy w XVI w. postanowili piwo to nie tylko importować, ale warzyć u siebie. Ze względu na duże zaawansowanie piwowarów bawarskich w produkcji piw dolnej fermentacji, sukcesywnie odchodzono od fermentacji górnej, tak więc dziś piwo to warzone jest najczęściej przy użyciu drożdży dolnej fermentacji. Tradycyjna górna fermentacja kultywowana jest głównie w Holandii, a piwo to znane jest jako koźlak jesienny.[3] W Niemczech natomiast koźlak warzony jest jedynie przy pomocy dolnej fermentacji, dotyczy to również piw typu Urbock. Koźlak jest piwem o dużej zawartości alkoholu i ekstraktu, którego nie może być mniej niż 16%
e.w.
lub 18% w przypadku koźlaków dubeltowych. Z tego powodu koźlaki są piwami treściwymi z umiarkowanym nasyceniem. Ich barwa charakteryzuje się jaśniejszą lub ciemniejszą tonacją bursztynową. Koźlak zawiera wyraźne nuty słodowe oraz niski do średniego poziom chmielu. koźlak tradycyjnyKoźlak tradycyjny należy do piw ciemnych o barwie od jasno bursztynowej poprzez miedzianą do brązowej ze skrzącymi odblaskami świadczącymi o bardzo dobrej klarowności osiągniętej dzięki długiemu leżakowaniu piwa. Piana jest obfita, trwała i kremowa o nieco ciemniejszym zabarwieniu. Koźlak tradycyjny zawiera od 16-18% ekstraktu brzeczki oraz ok. 6-8% alkoholu, który nie powinien być zanadto wyczuwalny w smaku, lecz posiadać właściwości rozgrzewające. Estry owocowe wyczuwalne są w koźlaku w niewielkim stopniu, podobnie jak chmiel, który ma właściwości tonujące i harmonizujące słodycz słodu. Wiodącą rolę odgrywa właśnie słód w delikatnie przypalonej tonacji karmelowej nie wpadając jednakże w mocno prażone nuty. Na wyraźnie słodowy charakter piwa wpływa użycie słodów monachijskich oraz wiedeńskich. Obecna w smaku nuta karmelowa wynika z
zacierania dekokcyjnego
i przedłużonego okresu warzenia. Na podniebieniu pozostaje delikatna słodowo-karmelowa słodycz stonowana goryczą alkoholowo-chmielową o zróżnicowanej intensywności. Jeżeli w piwie obecne są nuty owocowe to nie mają one charakteru drożdżowego lecz wynikają z użycia specjalnych słodów. Ze względu na dużą zawartość ekstraktu oraz alkoholu jak również umiarkowane nasycenie koźlaki charakteryzują się dość wysoką treściwością i nie należą do piw o charakterze orzeźwiającym. pochodzenie | fermentacja | ekstrakt (
e.w.
/ °
Blg
) | alkohol (% obj.) | goryczka (
IBU
) | barwa (
EBC
) | piana | nasycenie |
---|
Niemcy | dolna | 16-18 | 6-8% | 20-40 | 40-60 | obfita/trwała | niskie do średniego |
koźlak majowy koźlak dubeltowy/podwójny koźlak lodowy Porter bałtycki
Porter bałtycki
powstał z połączenia dwóch stylów: koźlaka dubeltowego i angielskiego Imperial Stout na przełomie XIX i XX wieku. Ze względu jednak na wówczas powszechną już dostępność dolnej fermentacji, porter bałtycki warzony był przy użyciu drożdży dolnej fermentacji. W smaku i aromacie wyczuwalna jest słodowa słodycz z nutami karmelu, toffi, orzecha, ale w cechach drugorzędowych możliwe są również estry takich owoców jak suszone śliwki, rodzynki, wiśnie, czarna porzeczka. Dodatek słodów ciemnych nadaje piwu również aromatu i smaku kawy, czekolady, melasy - nigdy jednak nie powinny być wyczuwalne nuty bardzo palone i kwaśne. Duża moc alkoholu powinna pełnić rolę rozgrzewającą, wyraźnie wyczuwalny ostry alkohol lub nieprzyjemna alkoholowa lub palona goryczka są wadą. Porter bałtycki powinien być gładki i łagodny w smaku z dobrze zbalansowanym słodko-wytrawnym finiszem z domieszką wiodącej nuty zapachowo-smakowej. Dobre portery bałtyckie cechuje złożony, wielowarstwowy, ale dobrze zharmonizowany smak. Są treściwe i słodowe z nieznaczną ilością wyczuwalnego chmielu. Warzone są z użyciem słodu pilzneńskiego, monachijskiego, barwiącego i karmelowego.[1] W kolorze porter bałtycki jest niemal czarny z brązową, bardzo obfitą i trwałą pianą. Polskie portery bałtyckie należą nie tylko do najlepszych przedstawicieli gatunku, ale również do najtęższych i najmocniejszych. Tradycyjnie zawierają one w Polsce 22%
e.w.
i do 9,5% alk. pochodzenie | fermentacja | ekstrakt (
e.w.
/ °
Blg
) | alkohol (% obj.) | goryczka (
IBU
) | barwa (
EBC
) | piana | nasycenie |
---|
Kraje nadbałtyckie | dolna | 18-22% | 8-9,5% | 35-40 | 60+ | bardzo obfita/bardzo trwała | średnie |
Piwa górnej fermentacji Porter Brown Porter Robust Porter Pszeniczne
Piwo pszeniczne
znane jest od początków piwowarstwa, od czasów Sumeru i Babilonu, gdzie wyrabiano piwo z orkiszu - odmiany pszenicy. Również w Europie doby średniowiecza było ono bardzo popularne. O polskim piwie pszenicznym pisał Gall Anonim, Długosz, Kadłubek. Kiedy w Bawarii wprowadzono prawo czystości składu (Reinheitsgebot) i zabroniono korzystania z pszenicy, w Polsce piwo to było niezwykle popularne i cenione. Kres piwu pszenicznemu przyniósł rozwój dolnej fermentacji w XIX w. i popularność piw typu lager. Renesans nastąpił w Niemczech w latach 70. XX wieku, gdzie browary coraz częściej warzyły piwa białe (Weissbier), pszeniczne (Weizen) i drożdżowo-pszeniczne (Hefe-Weizen). Różne odmiany i style piw pszenicznych łączy kilka wspólnych cech: warzone są one przy użyciu drożdży górnej fermentacji, z dodatkiem słodu pszenicznego. W zapachu wyraźnie wyczuwalne są goździki, dojrzałe banany i pszenica. Profil aromatyczno-smakowy uzupełniają nuty cytrusowo-kwaskowe, waniliowe i korzenno-owocowe.[4] Aromat chmielu jest na niskim lub zerowym poziomie. Występowanie diacetylu i DMSu jest wadą. Barwa piw pszenicznych waha się od jasnożółtej do pomarańczowej. Piana powinna być długotrwała, mocna i stabilna. Z wyjątkiem Kristallweizen piwa pszeniczne są niefiltrowane dlatego obecne są osady drożdżowe i białkowe nadające piwu mętności. Piwa pszeniczne zawierają dużą ilość dwutlenku węgla, dlatego są orzeźwiające i nie mogą być zbyt treściwe, pełne, słodkie. pszeniczne jasne drożdżowo-pszenicznePiwa drożdżowo-pszeniczne znane powszechnie jako Hefe-Weizen (niem.) charakteryzują się nutami bananowymi, gruszkowymi, goździkowymi pochodzącymi od drożdży, które dodatkowo nadają piwu specyficznej goryczki i posmaku drożdżowego. Intensywność fenoli i estrów owocowych może być zróżnicowana, jednakże powinna być zawsze dobrze zrównoważona i dobrze wyczuwalna. Aromat chmielu jest na poziomie niskim lub niemal nieobecny. Ze względu na 50-70% udział słodu pszenicznego w zasypie powinien być on dobrze wyczuwalny w postaci smaków i aromatów chlebowych lub świeżego ziarna. W drugo- i trzeciorzędowych cechach aromatyczno-smakowych mogą występować nuty cytrusów, wanilii i gumy balonowej tonujące garbnikowe i cierpkie wrażenie drożdży. Finisz powinien być cierpko-słodowy, długi i gładki.[5] Barwa piw drożdżowo-pszenicznych waha się od bladosłomkowych do ciemnozłotych. Nie są one filtrowane, więc pozostałość białka powoduje naturalną mętność, przyczynia się jednak do gęstej i trwałej piany tworzącej na koronie szklanki obszerną czapę. Ze względu na osad białkowo-drożdżowy zbierający się na dnie butelki istotny jest sposób nalewania piwa. Powinno być ono nalewane do szklanki delikatnie i za jednym razem, lecz przed nalaniem ostatnich 20% należy zamieszać butelką i wlać resztę piwa z osadem. Piwa drożdżowo-pszeniczne to jasne, korzenne, owocowe i dobrze odświeżające piwa o średniej treściwości. pochodzenie | fermentacja | ekstrakt (
e.w.
/ °
Blg
) | alkohol (% obj.) | goryczka (
IBU
) | barwa (
EBC
) | piana | nasycenie |
---|
Niemcy | górna | 11,8-14% | 4,3-5,6% | 8-15 | 5-18 | bardzo obfita/bardzo trwała | wysokie |
witbier
Witbier
- pszeniczne piwo o kilkusetletniej tradycji wywodzące się z Belgii. Odznacza się wyraźnym charakterem korzenno-zbożowym ze słodko-wytrawnym cytrusowym posmakiem. Warzone z dodatkiem ozimej pszenicy niesłodowanej - może wynosić nawet 50% zasypu, słodu jęczmiennego typu pilzneńskiego, owsa oraz świeżo zmielonych skórek cytrusowych curacao, których jednak naturalna goryczka nie powinna być nadmiernie wyczuwalna. Czasami aromat i smak wzbogaca dodatek kolendry, imbiru, cynamonu lub niektórych odmian pieprzu. Witbier fermentowany jest z użyciem specjalnych szczepów drożdży podkreślających cytrusowy charakter piwa. Jest to piwo lekkie, niefiltrowane, niezwykle orzeźwiające. Barwa witbiera waha się od jasnosłomkowego do jasnozłotego. Ze względu na brak filtracji i dodatek niesłodowanej pszenicy sprawia wrażenie mleczno-waniliowego, lekko kremowego shake'a. Finisz jest wytrawny, ale nie gorzki, z nutą cytrusowości i słodu pszenicznego. Zarówno chmiel jak i goryczka pochodząca od chmielu są niemal niewyczuwalne i nie burzą owocowo-korzennego charakteru piwa. Pełnia smakowa witbiera nie powinna być ani zbyt wątła ani zbyt obfita, ciężka, esencjonalna. Witbier jest piwem eleganckim, gładkim, rześkim i umiarkowanie treściwym. Nie nadaje się do długiego leżakowania, powinien być pity świeży i młody. pochodzenie | fermentacja | ekstrakt (
e.w.
/ °
Blg
) | alkohol (% obj.) | goryczka (
IBU
) | barwa (
EBC
) | piana | nasycenie |
---|
Belgia | górna | 11-12,5% | 4,5-5,2% | 10-17 | 4-8 | obfita/trwała | średnie do wysokie |
koźlak pszeniczny koźlak pszeniczny dubeltowy pszeniczne ciemne pszeniczne kryształowe Pale Ale Amber Ale Golden Ale Belgian Pale Ale Saison Bière de Garde Blond aleBlond (golden) ale - piwo górnej fermentacji wywodzące się z Belgii, czasami klasyfikowane jako Belgian Strong Pale (Golden) Ale. Jest to jaśniejsza odmiana klasycznego belgijskiego pale ale, warzona z dodatkiem przypraw korzennych i aromatycznych szyszek chmielowych przy użyciu słodów ciemnych oraz mieszanki jasnych słodów nadających aromatowi kwiatowy charakter i jasno lub złotobursztynową barwę. Pełnię bukietu uzupełniają wyczuwalne estry owocowe brzoskwini, pomarańczy, jabłek i odrobina korzennej goryczki lub łagodnego, zielonego pieprzu. Mimo wysokiej zawartości alkoholu nie jest on zanadto wyczuwalny, gdyż umiejętnie skrywa go delikatna słodowa słodycz i owocowo-korzenne estrowe nuty. Alkohol ma charakter rozgrzewający, ale nie ściągający. Goryczka jest na poziomie co najmniej średnim i powstaje z kombinacji chmielu, fenoli drożdżowych i alkoholu. Uwidacznia się przede wszystkim w trzeciej fazie smakowej (posmaku), a dodatkowo wzmaga ją wysoka zawartość dwutlenku węgla. Mimo dużej zawartości ekstraktu osiągniętego m.in. dodatkiem cukru kandyzowanego (wpływa również na jasną barwę), treściwość blond ale jest na poziomie średnim ze względu na wysokie nasycenie. Piana jest obfita i trwała i pozostawia charakterystyczną tzw. koronkę brabancką na szkle. Blond ale nawiązuje do cech charakterystycznych belgijskiego tripel, jest jednakże jaśniejszy w barwie, mniej treściwy, bardziej musujący, a co za tym idzie bardziej odświeżający i rześki. Prekursorem gatunku jest piwo Duvel z belgijskiego browaru Duvel Moortgat. pochodzenie | fermentacja | ekstrakt (
e.w.
/ °
Blg
) | alkohol (% obj.) | goryczka (
IBU
) | barwa (
EBC
) | piana | nasycenie |
---|
Belgia | górna | 13,5-16,8 | 7-9 | 25-35 | 10-20 | obfita/trwała | wysokie |
India Pale Ale English Pale Ale/Bitter Bitter Ale Special/Best/Premium Bitter Strong Bitter Irish Red Ale Scottish Ale Scottish Light 60/- Scottish Heavy 70/- Scottish Export 80/- Strong Pale Ale Barley Wine Scotch Ale Stout Dry Stout Sweet Stout stout aromatyzowany stout owsiany stout czekoladowy stout mleczny stout kawowy stout ostrygowy Foreign Stout Russian Imperial Stout Klasztorne piwa trapistów Dubbel Tripel Quadrupel English Brown Ale English Brown English Mild Cream Ale Kölsch Altbier American Ale piwa kwaśne górnej fermentacji Lambic lambic łamany Gueuze
Gueuze
(wym.: hjyz - flam./gyze - ang.[6]) powstaje w wyniku zmieszania jednorocznego (młodego, świeżego, rześkiego), dwu- i trzyletniego (dojrzałego, pełnego) lambica. Profil aromatyczno-smakowy gueuze może się wahać od bardzo wytrawnych do lekko słodkawych, jednakże cechą charakterystyczną jest wyraźna, ale zrównoważona słodem cierpka kwasowość piwa i estry owocowe (grejpfrut, jabłko, cytryna, rabarbar). Gueuze zawiera niesłodowaną pszenicę (30-40%), słód jęczmienny pilzneński i odleżany (3 lata), dojrzały chmiel, mający dobrze utrwalić piwo, wyczuwalny w minimalnym stopniu w smaku, ale nie w aromacie. Zarówno w aromacie jak i w smaku mogą występować nuty pszeniczne, słodowe, ale również delikatne końskie, kozie, stajenne. Wadą są nuty dymione, papierosowe, cygarowe oraz
diacetyl
. Gueuze nie wykazują cukrów resztkowych, oryginalne, belgijskie nie zawierają substancji słodzących, jednakże niektóre nowoczesne wersje mogą być dosładzane. Piwo jest nisko lub średnio treściwe. Po rozlaniu do butelek w dalszym ciągu trwa proces
refermentacji
piwa, dlatego na dnie mogą występować osady drożdżowe mimo, że piwo jest klarowne. pochodzenie | fermentacja | ekstrakt (
e.w.
/ °
Blg
) | alkohol (% obj.) | goryczka (
IBU
) | barwa (
EBC
) | piana | nasycenie |
---|
Belgia | spontaniczna | 10-14 | 4,5-8% | 11-23 | 12-26 | obfita/bardzo trwała | wysokie |
faro lambic owocowy kriek framboise Berliner Weisse Gose flamandzkie czerwone ale Oud BruinPrzypisy Bibliografia- Michael Jackson: Piwa. Przegląd gatunków. Bielsko-Biała: Pascal, 1994. .
- Typy, style i marki piwa. W: Ziemowit Fałat, Renata Górska, Paweł Plinta, Andrzej Sadownik, Dariusz Wojtala: Przewodnik piwosza. Bielsko-Biała: Pascal, 2002, ss. 39-69. .
Linki zewnętrzne
Inne hasła zawierające informacje o "Gatunki piw":
Huldrych Zwingli
...
Grzyby
...
Dwudziestolecie międzywojenne na świecie
...
Eunectes
...
John Dryden
...
Samuel Pepys
...
Musical
...
Maciej Słomczyński
...
Adam Naruszewicz
...
Benedykt Dybowski
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Gatunki piw":
Świat roślinny i zwierzęcy w Polsce (plansza 13)
...
021. Bezżuchwowce i ryby – kręgowce pierwotnie wodne (plansza 27)
...
012. Nicienie (plansza 10)
...
|