Europa 20 tys. lat
BP
(kolor biały: obszar zlodowacenia)
Ostatnie zlodowacenie – najmłodsze ze
zlodowaceń
plejstoceńskich
. Miało trwać od 115 tys. lat temu do 11,7 tys. lat
b2k
(przed rokiem 2000)[1][2]. Poprzedza je
interglacjał eemski
, a po nim nastąpił
holocen
–
interglacjał
współczesny. Ostatnie zlodowacenie jest różnie nazywane, w zależności od regionów geograficznych: w północnej
Europie Środkowej
jest to zlodowacenie północnopolskie (zlodowacenie bałtyckie, Wisły lub Vistulian), w systemie alpejskim – Würm, w
Ameryce Północnej
– Wisconsin.
Pod koniec zlodowacenia północnopolskiego (około 22 tys. lat temu)
lądolód
skandynawski zajął tereny północnej Polski. Jego zasięg pokrywa się z południową granicą występowania jezior polodowcowych: północna
Wielkopolska
, Kujawy,
Pojezierze Pomorskie
i
Pojezierze Mazurskie
. Na obszarach zlodowaconych występują najlepiej wykształcone formy rzeźby lodowcowej, tzw.
rzeźby młodoglacjalnej
.
W
Ameryce Północnej
lądolód
laurentyjski objął swym zasięgiem dzisiejsze tereny
Kanady
i północnych stanów Ameryki, do jeziora
Michigan
.
Miąższość
lądolodu
, który wówczas powstał, wynosiła prawie dwa kilometry.
Zlodowacenie północnopolskie dzieli się na:
-
późny glacjał
(15 tys. lat temu - 11,7 tys. lat b2k)
- II pleniglacjał (25-15 tys. lat temu)
- interpleniglacjał (55-25 tys.lat temu)
- I pleniglacjał (70-55 tys. lat temu)
- wczesny Vistulian (115-70 tys. lat temu)
Przypisy