Gigaku - historyczna forma teatru japońskiego , stanowiąca rodzaj ceremonialnych tańców wykluczających równoległe śpiewy ( pantomima ), tańczonych przez aktorów ubranych w maski (podobnie jak bugaku ). Według legendy na tereny Wysp Japońskich dotarła już w VI w. z południowych Chin . W przeciwieństwie do kagura wykonywanych z okazji świąt shintoistycznych, gigaku tańczono w czasie świąt buddyjskich na terenie świątyń Buddy . Ilustrować miały one symbole buddyjskiej prawdy za pomocą procesji, tańca oraz scen pantomimicznych.

Obecnie przebieg i treść gigaku pozostają nie do końca zbadane, gdyż sztuka ta już ok. XII w. całkowicie zaginęła, a jedynym świadkiem jej oddziaływania na teatr japoński są licznie zachowane na terenach świątyń buddyjskich maski. Wraz z formami takimi jak: bugaku , sarugaku , dengaku i kagura stała się podstawą teatru nō .