Zakon Monte Gaudio ( inne nazwy: Mountjoy, Montjoye) – zakon rycerski utworzony między 1171 a 1180 rokiem przez rycerza
hiszpańskiego
Rodryga Alvareza, hrabiego Sarii, w
Królestwie Jerozolimskim
.
Nazwę wziął od wzgórza, z którego pielgrzymi po raz pierwszy widzieli
Jerozolimę
i na którym stała siedziba zakonu czyli ufortyfikowany klasztor Matki Boskiej z Monte Gaudio (łac. Mons Gaudii – Góra Radości).
Jako zakon rycerski został zatwierdzony w 1180 roku przez
papieża Aleksandra III
. Zakon szybko otrzymał liczne nadania ziemskie i przywileje od króla Jerozolimy, baronów królestwa, a także królów Kastylii i Aragonii. Pierwszym zadaniem militarnym zakonu była obrona czterech wież w
Aszkelonie
.
Mimo poparcia papieża i możnych zakon nie cieszył się powodzeniem wśród rycerzy hiszpańskich, dla których był stworzony, gdyż woleli oni walczyć z muzułmanami we własnym kraju. Już w 1196 roku część rycerzy przeszła do
templariuszy
, a pozostali połączyli się z
zakonem Calatrava
w 1221 roku.
Członkowie zakonu nosili biały strój zakonny z biało-czerwonym krzyżem.