Daisenryō-kofun w Sakai uznany przez rząd japoński za grobowiec Nintoku

Kofun ( jap. 古墳, Kofun) - w Japonii kurhany w kształcie dziurki od klucza, tykwy lub ósemki, zawierające grobowce wysokich rangą urzędników i wpływowych ludzi. Otaczane były jedną lub dwoma fosami . Wewnątrz grobowców umieszczano brązowe lustra , żelazne zbroje , miecze , noże , groty strzał , przedmioty codziennego użytku, narzędzia rolnicze, ozdoby i ceramikę . W niektórych grobowcach zamiast oryginalnych przedmiotów znajdowano ich misternie wykonane kopie z kamienia. Powstawały od III do VII wieku . Odkryto ich ponad 10 tys. Od nich wziął swoją nazwę okres Kofun .

Od III do V wieku kofuny najczęściej powstawały na zboczach gór. W V wieku kurhany były usypywane w dolinach i ich rozmiar uległ znacznemu powiększeniu, tak że same wyglądały jak wzgórza i były widoczne z odległości kilku kilometrów. Od VI do VII wieku ich rozmiary ulegają zmniejszeniu. W drugiej połowie VII wieku zanikają całkowicie, co tłumaczone jest względami ekonomicznymi i rozpowszechnieniem się zwyczaju kremacji na modłę buddyjska . Powodem zanikania kurhanów mógł być także zakaz cesarza Kōtoku , o którym wspomina Nihongi pod datą 646 r. W dekrecie tym cesarz zabrania budowy miejsc tymczasowego pochówku i wyposażania zmarłych w drogocenności. Wyznacza skalę wielkości kurhanu zależną od rangi społecznej zmarłego i nakazuje chowanie na wyznaczonych cmentarzach. Wskazuje budowę kurhanów jako powód nędzy narodu^[1].

Największy kofun (Daisenryō-kofun) znajduje się w Sakai i mierzy ponad 800 m długości. Pierwotnie otoczony był trzema fosami, dziś została jedna. Kurhan ten został uznany przez rząd Japoński za grobowiec cesarza Nintoku .

Przypisy

Bibliografia

• Jolanta Tubielewicz : Historia Japonii, Zakład Narodowy im. Ossolińskich - Wydawnictwo, Wrocław 1984,

Linki zewnętrzne

• Cyfrowa encyklopedia kofun miasta Sakai ( jap.  •  ang.  •  chiń.  •  kor. )