Istnieją trzy typy skurczów.
Skurcz pojedynczy występuje, gdy w postaci
fali depolaryzacyjnej dotrze do mięśnia impuls pojedynczy. U
ssaków skurcz taki trwa 7 - 100
ms w zależności od rodzaju mięśnia i
włókien, a u niższych
kręgowców 2 do 3 razy dłużej. Powstawanie licznych skurczów pojedynczych wymaga, żeby odstępy pomiędzy pobudzającymi je impulsami były większe od czasu trwania pojedynczego skurczu. Ze
skurczem tężcowym niezupełnym mamy doczynienia, gdy w trakcie rozkurczania mięśnia dotrze do niego kolejny, wywołujący skurcz impuls, a potem ponownie w fazie jego rozkurczu przesłany zostanie następny impuls elektryczny, i tak dalej. Wymagane jest, aby seria tych impulsów działała z częstotliwością minimalnie większa niż maksymalny czas skurczu pojedynczego. Wtedy kolejne impulsy przypadają na
fazę rozkurczu. Ze
skurczem tężcowym zupełnym mamy doczynienia, kiedy częstotliwość impulsów pobudzających uniemożliwia mięśniowi nawet częściowe rozkurczenie się. Pozostaje on wtedy w stanie stałego skurczu, którego wykres przypomina kształtem bardzo wydłużony skurcz pojedynczy.
