Zasada pomocniczości - inaczej zasada subsydiarności . To jeden z kluczowych elementów programowych współczesnej katolickiej nauki społecznej dotyczącej sfery państwowej . Sprowadza się on do poglądu, który głosi że obowiązkiem społeczności jest wspomaganie jej części składowych w naturalnym rozwoju. Istotnym założeniem jest zakres tej pomocy: społeczność nie może ingerować w sprawy, z którymi poszczególne jednostki są w stanie poradzić sobie same, a jedynie tam gdzie pomoc jest niezbędna.

W praktyce oznacza to akceptację interwencjonizmu państwowego , w chwili gdy zmierza on ku stwarzaniu warunków dobrego życia dla wszystkich członków społeczności, potępienie nadmiernego rozwarstwienia struktury społecznej , uznanie działań na rzecz ochrony praw jednostek do udziału w życiu publicznym za obowiązek kościoła oraz przyznanie specjalnych praw rodzinie .

Kluczową rolę zasada subsydiarności odgrywa w gospodarce, gdzie oznacza ona wyważenie pomiędzy leseferyzmem a interwencjonizmem państwowym .

Wyrazem zasady pomocniczości w stosunkach międzynarodowych był Traktat o Unii Europejskiej w Maastricht z 1992 roku, na mocy którego określono, że Unia ma prawo działać tylko w interesie wszystkich państw wspólnoty i tylko w takich przypadkach, gdy dany kraj nie jest w stanie samodzielnie zrealizować postawionego zadania.

Bibliografia

1. "Encyklopedia politologii" t.1, pod red. W. Sokół i M. Żmigrodzki, wyd. Zakamycze, Kraków 1999.
2. Karolczak Krzysztof, "Od chadecji do syjonizmu - szkice o myśli politycznej XX wieku", wyd. Elipsa, Warszawa 1996.

Zobacz też

• Chadecja