Pismo logograficzne (od gr. logos - mowa, grapho - piszę) - rodzaj pisma złożony z logogramów , odpowiadających na ogół sylabom lub spółgłoskom . W przeciwieństwie do pisma fonetycznego znaki pisma logograficznego mają nie tylko wartość fonetyczną, ale także wartość semantyczną . Podrodzajami pisma logograficznego są pismo piktograficzne i pismo ideograficzne .

Historia

Pisma logograficzne to najstarsze znane rodzaje pisma. Ich pierwszymi znakami były na ogół piktogramy i ideogramy , których znaczenie i lekcja wynikały z konwencji przyjętej przez użytkowników. Na bazie tych podstawowych znaków powstawało często pismo złożone , ewoluujące ku pismu piktofonetycznemu i fonetycznemu, m.in. alfabetowi .

Ponieważ odtworzenie konwencji, na mocy której dodawano do pisma logograficznego nowe znaki jest często niemożliwe, jego wiele rodzajów pozostaje nieodczytane. Jednym z największych sukcesów egiptologii było rozszyfrowanie egipskich hieroglifów.

Znane jest siedem najstarszych rodzajów pisma logograficznego:

• sumeryjskie pismo klinowe (3100 p.n.e. -75)
• pismo protoelamickie w Elamie (3000-2200 p.n.e.) - nie odczytane
• pismo protoindyjskie w Dolinie Indusu (ok. 2200 p.n.e.) - nie odczytane
• egipskie hieroglify (3000 p.n.e. -400)
• kreteńskie pismo hieroglificzne na Krecie (2000-1200 p.n.e.) - nie odczytane
• pismo hetyckie (patrz: język hetycki ) w Anatolii i Syrii (1500-700 p.n.e.)
• pismo chińskie (od 1300 p.n.e. do dziś)

Ze względu na relację znaków do części mowy wyróżnia się:

• pismo logograficzne spółgłoskowe:
  • hieroglify egipskie
• pismo logograficzne sylabowe (logosylabiczne):
  • pismo klinowe
  • pismo chińskie
  • pismo Majów .
  • pismo Yi
  • pismo Naxi
• pismo logograficzne wywodzące się z chińskiego:
  • chű'-nôm
  • pismo Kitanów
  • pismo tanguckie
  • pismo Dżurdżenów