Pijawka końska (Haemopis sanguisuga) - jest największą
pijawką
żyjącą w
Polsce
. Jest
drapieżna
, żywi się drobnymi
mięczakami
i
larwami
owadów
. Pijawka końska czasami dorasta nawet do 15 cm. Występuje pospolicie w wodach słodkich stojących.
Budowa
Grzbiet może mieć kolor od szarego po prawie czarny, spód ciała jest jaśniejszy (żółtoszary). Ciało jest miękkie, zwężające się na końcach, w przekroju ma kształt mniej więcej elipsoidalny. Pokryte jest oskórkiem z wyraźnie widocznymi pierścieniami.
Pierścienie
nie są równoważne z wewnętrznym podziałem na
somity
(na każdy somit przypada kilka-kilkanaście pierścieni zewnętrznych). Na obu końcach ciała znajdują się przyssawki. Przednia przyssawka otacza otwór gębowy, stąd jej nazwa: okołoustna. Wzdłuż boków przedniej części ciała znajduje się 5 par oczu. Otwór odbytowy położony jest na grzbiecie, w tylnej części ciała.
Występowanie
Pijawka końska występuje w wodach stojących i wolnopłynących na terenie całego kraju. Okresowo może przebywać na lądzie, na wilgotnym podłożu w pobliżu wody. Zimę spędza zagrzebana w osadach dennych.
Rozmnażanie
Wszystkie gatunki pijawek są obojnakami. Pijawka końska składa kokony jajowe na wilgotnej ziemi, np. na brzegach zbiorników wodnych. Dorosłe nie opiekują się jajami. Młode opuszczają
kokon
po upływie miesiąca. Od razu są zdolne do samodzielnego zdobywania pokarmu. Są ubarwione tak jak dorosłe osobniki.
Pożywienie
Pijawki końskie, wbrew swej popularnej nazwie, nie pasożytują na ssakach, gdyż są drapieżnikami. Polują na larwy owadów, ślimaki, skorupiaki, skąposzczety, kijanki, małe rybki oraz na inne pijawki. Zdobycz jest połykana w całości albo wysysana. Pijawka ta, jak i wszystkie inne, jest wytrzymała na głód - może obyć się bez jedzenia nawet przez 7 miesięcy.