Grimoald I (ur. ok.
610
– zm.
671
) był księciem
Benewentu
w latach
651
–
662
i królem
Longobardów
w latach 662–671.
Urodzony prawdopodobnie przed 610 księciu Friuli
Gisulfowi II
i
bawarskiej
księżniczce Ramhildzie, córce księcia Bawarii Garibalda I, został następcą swego brata
Radoalda
(
646
–651) jako książę Benewentu. Przedtem był razem z Radoaldem
regentem
swego umysłowo nieporadnego przybranego brata
Aiulfa I
od
642
aż do sukcesji Radoalda. Poślubił księżniczkę
Teodotę
, córkę króla
Ariperta I
. Ich synem był
Garibald
.
Po wezwaniu na pomoc przez króla
Godeperta
w wojnie z jego bratem królem
Perctaritem
w 662, Grimoald przekazał Benewent swemu starszemu synowi Romualdowi I (662-
677
) i odrzuciwszy braterskie przeszkody do godności królewskiej z pomocą Garibalda księcia
Turynu
zabił Godeperta a Perctarita zmusił do ucieczki. Odesłał żonę Perctarita i jego syna
Cuniperta
do Benewentu i przejął królestwo Longobardów. Wtedy też szybko poślubił siostrę Godeperta, by spowinowacić się z dynastią bawarską Teodelindy.
Jego wojskowa sprawność i umiejętności na polu bitewnym zapewniły mu zwycięstwo w licznych wojnach granicznych. Osobiście prowadził swe wojska do zwycięstwa w walce z
Bizancjum
pod rządami cesarza
Konstansa II
w czasie oblężenia Benewentu, gdzie oblegany był młody Romuald, który zaręczył z Konstansem swą siostrę Gisę. Potem Romuald zdobył
Tarent
i
Brindisi
, znacznie ograniczając wpływy Bizancjum w regionie podczas buntu Mezeziusa w
Sycylii
, który rozproszył siły bizantyjskie po śmierci Konstansa. Grimoald osobiście przejął od Greków
Forlì
na północy i zrównał z ziemią
Oderzo
(ale nie zajął go), gdzie przed laty zamordowano jego braci
Tasso
i
Kakko
. Zajęcie Forlì nastąpiło w czasie
Wielkanocy
i wiązało się z wymordowaniem wiernych w czasie świętowania, co przyniosło mu hańbę.
W czasie gdy walczył z Bizantyjczykami w rejonie
Mezzogiorno
, pozostawił księcia
Lupusa
jako regenta na północy. Lupus uzurpował sobie całą władzę i zbuntował się, został jednak zgnieciony, a jego księstwo splądrowane i zniszczone z pomocą
Awarów
. Grimoald odnalazł
Arnefrita
ambitnego syna Lupusa z jego
słowiańskimi
sojusznikami i pokonał go pod
Nimis
. Arnefrit zginął w bitwie. Grimoald osadził we
Friuli
Wechtara
zaciekłego wroga Słowian.
Grimoald pokonał
Franków
, którzy zaatakowali w czasie niepełnoletności
Chlotara III
. Grimoald sprzymierzył się z Perctaritem pod
Asti
i z Awarami, których zakładnikiem był w młodości. Uratował północnowschodnie Włochy przez pokonanie słowiańskich plemion i utrzymał wewnętrzny porządek dzięki stłumieniu buntów baronów i autonomii księstwa Friuli i
księstwa Spoleto
, gdzie osadził
Trazymunda I
.
Pozostał
arianinem
mimo małżeństwa z
katoliczką
i zachowywał dystans wobec
papiestwa
. Jednak uważał
świętego Michała
— którego kult silnie rozpowszechniał się z Monte Gargano — za wojownika-patrona narodu Longobardów.
Zmarł w 671 po zawarciu traktatu z Frankami, a jego następcą został Perctarit, którego wcześniej wygnał. Był popularnym władcą, mimo że znanym z racji królewskiej szczodrości i miłosierdzia, to także z brutalności i bezwzględności na wojnie. Jego syn Romuald pozostał w Benewencie, który ponownie oddalał się od władzy centralnej, a syn Garibald nie został wybrany na jego następcę z powodu młodzieńczego wieku i został usunięty po trzech miesiącach przez zwolenników kandydatury Perctarita.
Źródła
- Charles Oman, The Dark Ages 476-918.
Londyn
,
1914
.
