Stałość lodowca jest pozorna. Lód w lodowcu znajduje się w ciągłym ruchu. Pod wpływem ciśnienia wywieranego przez masy śniegu i firnu (lodu ziarnistego) lód lodowcowy jest wyciskany i przemieszczany poza obszar zasilania. Górna warstwa lodowca w temperaturze poniżej 0°C jest zamarznięta i zachowuje sztywność. Leżące głębiej warstwy firnu i lodu w wyniku ciśnienia są plastyczne, tak że można ich ruch określić jako płynięcie. Najszybciej przemieszcza się lód w środkowej, osiowej części. Prędkość ruchu jest bardzo zróżnicowana i zależy od nachylenia podłoża, temperatury powietrza oraz wielkość opadów śnieżnych. Najszybciej przemieszczają się lodowce Grenlandii (1000-1300 m na rok).
Lodowce w Himalajach przemieszczają się z prędkością 700-1300 m rocznie, a w Alpach około 100 m na rok. W ostatnich latach notuje się przyspieszenie tego ruchu i cofanie się strefy czołowej większości lodowców świata. Wiąże się to z podniesieniem rocznej temperatury powietrza na Ziemi mniej więcej o 0,5°C.
Wiatr na Ziemi nie może wiać szybciej niż 520 km/h, jest to spowodowane siłami, które wpływają na cząsteczki powietrza (m .in. przyciąganie, tarcie, różnice ciśnień powietrza).
