Osoba jawi się jako istota należąca do sfery idealnej, jest czystym momentem spełnienia się tego ideału. Osoba to w jego ujęciu czysta aktowość, w której uczestniczy zawsze ogół cech człowieka, toteż uprzedmiotowienie osoby jest niemożliwe.
Oprócz indywidualnej osoby ludzkiej uwzględnia Scheler także osoby zbiorowe (Kościół, naród), jak też osobę nad osobami, będącą duchowym gwarantem jedności świata oraz wzajemnego zrozumienia poszczególnych osób - Boga.
Znamienną cechą sfery idealnej, w której osoba spełnia swoje życie, jest raczej miłość niż poznawalność. Uznaje osobę za istotę dążącą do czegoś i zdolną do miłości.
Człowiek rozpoczyna swoją egzystencję jako istota popędowa i z czasem, powoli, staje się zdolny do pojmowania i afirmacji wartości wyższych: fundamentalne znaczenie ma to, iż duchowość czerpie swoje istnienie z podporządkowania sobie sił działających w ekspansywnej rzeczywistości.
Scheler podkreśla jej dynamiczną i ciągłą aktowość czy swoistego rodzaju aktową substancjalność oraz ujmuje osobę w aspekcie wartości etycznych.
