Ruchy lodu w lodowcu

Lodowce możemy podzielić ze względu na ich morfologię (kształt) i ukierunkowanie. Duże i zwarte obszary obejmują pokrywy i czapy lodowe, przemieszczające się w wielu kierunkach. Są to na przykład lądolody Antarktydy, Grenlandii i lodowce fieldowe w Górach Skandynawskich, pokrywające płaskie wierzchowiny gór. Lodowce górskie i dolinne są ściśle ukierunkowane, przykładem są lodowce Alp i Himalajów. Charakterystyczne dla Ameryki Północnej (Alaska, Góry Skaliste) i Nowej Zelandii są lodowce piedmontowe (przedgórskie). Ich jęzory spływają dolinami i łącząc się tworzą na przed polu pokrywę lodową.

Lodowce, spływając z obszarów lądowych na obszary morskie, tworzą tak zwane lodowce szelfowe, których lody unoszą się na powierzchni wody. Po oderwaniu się (cielenie się lodowca) tworzą pływające góry lodowe. Oderwanie się gór lodowych następuje na skutek mniejszej gęstości lodu w stosunku do ciepłej wody. Siła wyporu lodu prowadzi do rozpadu lodowca szelfowego. Na chłodnych wodach w wyniku zamarzania tworzy się lód morski, zwany pakiem lodowym.