Był fenomenologiem o szerokim spektrum zainteresowań, posiadał rozległą wiedzę z różnych dziedzin, szczególnie nauk przyrodniczych. Posługując się metodą fenomenologiczną Edmunda Husserla, bezpośredniego wglądu w istotę, analizował głównie zagadnienia filozofii praktycznej. Starał się dotrzeć do tego, co idealne, a jednocześnie nie bagatelizował rzeczywistości empirycznej. Charakterystycznym rysem rozważań Schelera jest podział na to, co idealne i to, co jest urzeczywistnieniem tych idei.
Philosophical Society, Getynga 1911
(od lewej): Reinach, Neumann, Lipps, Scheler,
Koyre, Hering, pani Martius, Hamburger, Conrad,
Huebener, v. Sybel, Clemens.
