Mounier dokonał rozróżnienia na osobę i indywiduum:
Świat personalistyczny tworzą osoby – istnienia otwarte na inne istnienia. „Ja” uświadamia „się”, poszerza i wzbogaca przez „nie-ja”, z kolei „nie-ja” istnieje i aktualizuje się, jest wezwane do istnienia przez „ja”.
„Osoba od samego zaczątku jest ruchem w stronę czegoś, co nią nie jest. Osoba to nie istnienie w sobie, ale ku czemuś”. „Osoba odnajduje się tylko wtedy, gdy gubi siebie”.
„Osoba nie jest komórką nawet społeczną, ale stanowi szczyt, z którego rozchodzą się wszystkie drogi świata”. Sensem i treścią osoby ludzkiej i całej ludzkiej kultur jest proces samoofiarowania i rezygnacji z siebie, zmierza do uczłowieczenia, nadania znamion ludzkich rzeczom i zjawiskom w tym świecie. Osoba „jest przeżywaną działalnością autokreacji, komunikacji i przynależności” i ten właśnie dynamizm jest „ruchem ku personalizacji”.