Pismo złożone używane przez protomongolski lud Kitanów , który ustanowił dynastię Liao , panującą w latach 916 - 1125 nad Mandżurią , Mongolią i północną częścią Chin . Pismo stosowane było do zapisu języka kitańskiego , dziś już wymarłego. Istniały dwa niezależne od siebie systemy pisma kitańskiego, które wpłynęły na późniejsze pismo Dżurdżenów .

Pismo duże opracowano w 920 roku na rozkaz cesarza Yelü Abaoji . Wywodziło się z pisma chińskiego i jako takie przyczyniło się do napływu wielu sinicyzmów do języka Kitanów. Zapisywano je w pionowych kolumnach od prawa do lewa. Zawierało część znaków chińskich oraz część własnych, w sumie - ponad 3000. Jego użycie było ograniczone, bo osoby potrafiące czytać znaki pisma dużego rozumiały również znaki chińskie.

Pismo małe stworzył w 925 roku kitański uczony Diela bazując na alfabecie ujgurskim . Ono również było zapisywane w kolumnach. Składało się ok. 500 znaków - logograficznych, logosylabicznych i fonetycznych. Tych ostatnich używano do notowania lekcji znaków pisma dużego.

Pismo kitańskie wyszło z użycia do 1191 r. Odkryto je ponownie w latach 20. XX wieku . Ponieważ ostatni użytkownicy języka kitańskiego wymarli jeszcze w czasach dynastii Yuan , jego odczytanie nastręcza wiele trudności. Zachowały się jedynie inskrypcje w kamieniu, które przetłumaczono jedynie fragmentarycznie. Odczytanie pisma Kitanów nadal pozostaje wyzwaniem dla archeologów .

Linki zewnętrzne

• Pismo Kitanów na portalu Omniglot
• Pismo Kitanów na portalu Ancientscripts