Według zachowanego słownika chińsko-dżurdżeńskiego składało się ono z 720 znaków, w większości
piktofonogramów
opartych na znakach
pisma chińskiego
, lecz na ogół przekształconych i dostosowanych do wymowy
języka mandżurskiego
(Mandżurami Dżurdżeni nazywają się od XVII wieku, a język dżurdżeński to po prostu staromandżurski). Znaki porządkowano wg systemu kluczy podobnych do
kluczy pisma chińskiego
.
Pismo Dżurdżenów wyszło z użycia po upadku dynastii Jin. Jego zabytki zachowały się jako inskrypcje w kamieniu, a także w dokumentach z chińsko-dżurdżeńskiej wymiany politycznej.
