Języki skandynawskie (języki nordyckie, nordyjskie, północnogermańskie) - północna grupa języków germańskich , którymi posługuje się blisko 18 mln mówiących, zamieszkujących Europę Północną , konkretnie takie kraje jak: Szwecja , Dania , Norwegia , Islandia oraz Wyspy Owcze .

Zespół języków skandynawskich jest jednym z trzech głównych zespołów języków germańskich, obok wschodnio- i zachodniogermańskich . W okresie między 400 p.n.e. a 100 p.n.e. doszło do rozróżnienia dwóch podstawowych gałęzi: wschodnionordyckiej (później duński i szwedzki ) i zachodnionordyckej (później norweski , farerski i islandzki ). Znaczące zróżnicowanie w ramach dialektów skandynawskich nastąpiło około 800 r. n.e.

W pierwszej połowie I tysiąclecia n.e. ludy skandynawskie nawiązały kontakty handlowe z imperium rzymskim - tą drogą dotarło do Skandynawii pismo runiczne , które powstało w oparciu o wzory pisma antycznego, prawdopodobnie jednego z plemion północnoitalskich. W epoce wikingów pismo runiczne, składające się dotychczas z 24 znaków, uproszczono do 16 znaków. Najstarsze runiczne zapisy w języku północnogermańskim pochodzą z III w. Charakterystyczny kształt alfabetu runicznego zwanego Fuþarkiem (od pierwszych sześciu liter: f - u - Þ - a - r - k) doskonale nadawał się do rzeźbienia w drewnie czy kamieniu. Umożliwiał on przekazywanie krótkich informacji, dokonywanie zapisów i notatek. W okresie średniowiecznym stał się on głównym pismem użytkowym, stosowanym głównie przez warstwy mniej wykształcone.

Współczesny zasięg języków nordyckich ( Islandia , Wyspy Owcze , Półwysep Jutlandzki , wyspy duńskie, Półwysep Skandynawski , zachodnie wybrzeże Finlandii - wśród fińskich Szwedów, Wyspy Alandzkie , (a przed II wojną światową także północno-zachodnie wybrzeże Estonii - wśród estońskich Szwedów) jest mniejszy niż w okresie średniowiecznym . Posługiwano się nimi bowiem we francuskiej Normandii (do 1000 roku), w północno-wschodniej Anglii (do 1100), na Orkadach (do 1700), na Szetlandach (do 1750) i Hebrydach (do 1400), w Irlandii (do 1250), na wyspie Man (do 1450), w Grenlandii ( staronordyjski do 1450, obecnie znowu duński), w Nowogrodzie (do 1300) i na Rusi Kijowskiej (do 1050).

Klasyfikacja języków skandynawskich:

języki indoeuropejskie

języki germańskie

języki skandynawskie (północnogermańskie)

pranordyjski (staroruniczny) †

staronordyjski †

zachodnie

islandzki

farerski

norweski

russenorsk

norn †

jamski

wschodnie

duński

szwedzki

starogotlandzki †