Wieża stereo Hi-Fi firmy Unitra-Diora
Diora – pierwsza polska
fabryka
, produkująca
odbiorniki radiowe
w okresie po
II wojnie światowej
.
Historia
Fabryka rozpoczęła działalność dnia
8 listopada
1945
roku pod nazwą Państwowa Fabryka Odbiorników Radiowych (PFOR) w
Dzierżoniowie
. Kolejne nazwy fabryki to DZWUR, czyli Dolnośląskie Zakłady Wytwórcze Urządzeń Radiowych, T-6 a w końcu Diora. Uruchomieniem zakładu i organizacją produkcji pierwszych odbiorników kierował
Wilhelm Rotkiewicz
. Pierwszą produkcją był montaż prostych odbiorników
reakcyjnych
z poniemieckich podzespołów. Jednym z etapów procesu produkcyjnego było "zeskrobywanie gapy", czyli usuwanie z obudowy godła niemieckiego ze
swastyką
. Podobne początki miała również firma
TONSIL
.
W
1947
roku zakupiono w szwedzkiej firmie AGA licencję na produkcję
superheterodynowego
radioodbiornika Aga i rozpoczęto jego produkcję. W tym samym czasie zespół Wilhelma Rotkiewicza pracował nad konstrukcją własnego odbiornika radiowego, taniego i dostępnego dla masowego użytkownika.
W
1948
roku powstał pierwszy polski radioodbiornik -
Pionier
, w różnych odmianach wyprodukowany w liczbie ponad miliona egzemplarzy. Konstrukcja Pioniera przetrwała pod nazwą Promyk aż do
1968
r. Oprócz odbiorników radiofonicznych Diora produkowała na przełomie lat 50. i 60. radiostacje dla wojska, a także odbiorniki telewizyjne (m.in. Aladyn, Tosca, Szecherezada), a w połowie lat 90. magnetowidy.
W latach 70. i 80. firma Diora należała do Zjednoczenia Przemysłu Elektronicznego
UNITRA
.
W sumie opracowano i wdrożono do produkcji kilkadziesiąt modeli odbiorników radiowych, z których warto wymienić:
- 1950 - Pionier B2 - Pierwszy odbiornik z zasilaniem bateryjnym;
- 1952 -
Mazur
- Odbiornik z układem Pioniera U z zastosowaniem
transformatora
sieciowego i lamp serii "E";
Polski odbiornik Polonez, 1956-1958 (z gramofonem)
- 1955 - Polonez - Pierwsza polska konstrukcja odbiornika z
gramofonem
;
- 1956 - Śląsk - Pierwszy, w którym obrotowy przełącznik zakresów zastąpiony został przełącznikiem klawiszowym oraz dodano zakres UKF (na przystawce superreakcyjnej);
- 1957 - Nokturn i
Sonatina
- Odbiorniki uniwersalne z układem Pioniera U z klawiszowego przełącznika zakresów;
- 1959 - Calypso - Odbiornik wyposażony w pełny tor FM;
- 1960 -
Kos 6290
- W tym modelu zrezygnowano z klasycznego montażu na szkielecie metalowym (
chassis
) i wprowadzono technologię montażu na płytce drukowanej;
- 1965 -
Krokus 10501
- Pierwszy przenośny odbiornik Diory zbudowany na
tranzystorach
, dodatkowo z możliwością zamontowania w samochodzie;
- 1972 -
Meluzyna
- Pierwszy polski radioodbiornika klasy
hi-fi
, zbudowany na 43 tranzystorach. Stereofoniczny
tuner
i
wzmacniacz
w oddzielnych skrzynkach;
- 1973 - Elizabeth - To już naprawdę nowoczesny odbiornik. Opracowany we współpracy z japońską firmą Tokyo-Sanyo Electric Co. Ltd. Po raz pierwszy zastosowano w nim tak nowoczesne wtedy podzespoły jak
układy scalone
, układy grubowarstwowe,
diody LED
, filtry ceramiczne;
- 1975 - Klawesyn - Ostatni odbiornik
lampowy
z Diory;
- 1976 -
Amator-Stereo DSS-101
- "Wymarzone radio dla każdego", przez wiele lat był najpopularniejszym standardowym radioodbiornikiem stereofonicznym. W zmienionych wersjach był produkowany do roku 1985.
Koniec lat siedemdziesiątych i lata osiemdziesiąte to produkcja tzw.
zestawów wieżowych
, składających się z oddzielnych segmentów: odbiornika radiowego (tuner), wzmacniacza, magnetofonu kasetowego i korektora graficznego a później także odtwarzacza płyt CD. Przez pewien okres produkowano całą gamę wież, począwszy od najmniejszych (mini) jakim była wieża składająca się z wzmacniacza WS 315, tunera AS 215, korektora graficznego FS 015 i magnetofonu MDS 415; przez zestawy średnie (midi) np. wzmacniacz WS 354, tuner AS 252 i magnetofon MDS 456; po największe zestawy, tzw. duże wieże np SSL 500 (jedna z ostatnich wież produkcji Diory, zdjęcie u góry) lub SSL 700 (ostatni zestaw wieżowy wdrożony do produkcji seryjnej, jeden z najlepszych produktów w tamtych czasach w Europie, potwierdzone niejednokrotnymi zwycięstwami w testach zagranicznych czasopism)
Ważnym aspektem egzystencji zakładów była produkcja na eksport. Diora produkowała urządzenia dla tak cenionych firm jak Thomson czy Brandt, ale produkowano także pod szyldem mniej znanych jak MacWatts, Geton, Crown Japan itp. Wersje eksportowe w sposób znaczący różniły się od wersji krajowych stosowano zagraniczne podzespoły m.in. głowice firmy ALPS oraz nierzadko nowatorskie rozwiązania.
W
1989
Przedsiębiorstwo Państwowe
Zakłady Radiowe Diora zostało przekształcone w spółkę akcyjną Diora S.A.
W latach dziewięćdziesiątych zastosowano w produkowanym sprzęcie technikę mikroprocesorową (wieże serii 500, odbiorniki z syntezą częstotliwości, zdalne sterowanie). Lata dziewięćdziesiąte to także produkcja
magnetowidów
VHS
(MVD-101, MVD-200), tunerów do odbioru telewizji satelitarnej (TSA-502, TSA-504, TSA- 506) oraz odbiorników telewizyjnych (OTVC-100, OTVC-200).
Obecnie (czerwiec 2010) marka Diora wskrzeszona została przez nowych właściceli znaku firmowego, oferując zestaw kina domowego składający się z kolumn głośnikowych systemu 5.0 ZGB-001 z amplitunerem AWS-001. Dystrybucją produktów zajmuje się firma
Manta
.
Galeria
Linki zewnętrzne