Lekcja: "Kazimierz Przerwa - Tetmajer - Człowiek Gór"
Góry fascynowały poetę do końca, aż do jego śmierci. Nigdy nie mógł pogodzić się z tym, iż musiał przerwać wędrówki po ukochanych turniach ze względów zdrowotnych. Tęsknił za nimi nieustannie, powracając do nich myślami, wspominając ludzi, którzy go tam otaczali. Nie raz przywoływał sobie w myślach postać Sabały, którego granie
na skrzypcach ukochał nad życie, i które towarzyszyło taternikom podczas wypraw
w góry.
Jarosław Miciński w dziele poprzednio cytowanym opisuje ten etap życia samotnego Tetmajera w Warszawie jako „okres tetmajerowskiej próżni psychicznej, w której pojawiały się w jego podświadomości zrywy myśli, futurystyczne zygzaki piorunów, które błyskały jedynie na chwilę”. Wtedy zdarzyło się coś, co pozwoliło Micińskiemu przypuszczać, iż
w Tetmajerze „narastała (...) uparta, nieustępliwa chęć ucieczki w bajecznie kolorowy świat tatrzańskich wierchów i turni.”
