Wolter był najbardziej typową postacią popularnej filozofii Oświecenia. Jej dwoma zasadniczymi składnikami były: racjonalizm i naturalizm.
Cechowała go postawa bojowa, skierowana przeciw dualizmowi, uznającemu inny poza przyrodzonym porządek rzeczy.
W filozofii Oświecenia stanowił odłam umiarkowany, unikał skrajnych tez: materializmu, ateizmu, utylitaryzmu, głosił natomiast hilozoistyczną teorię przyrody, deistyczną religię oraz etykę sprawiedliwości i ulgi w cierpieniu.
Najogólniejsze hasła Oświecenia znalazły w poglądach Woltera pełny wyraz, były to: rozum, przyroda i ludzkość.
Wszystkie trzy miały ostrze polemiczne: „rozum" był hasłem skierowanym przeciw objawieniu, „przyroda" - przeciw czynnikom nadprzyrodzonym, „ludzkość", pojmowana jako najwyższy cel etyczny, miała zastąpić cele etyczno-religijne.
