Wojna z Krzyżakami
Po zwycięskiej bitwie wojska Jagiełły przez kilka tygodni oblegały Malbork, w którym schroniły się rozbite oddziały
Krzyżaków, po czym wycofał się oraz odwołał
pospolite ruszenie i
w 1422 r. podpisał w Toruniu pokój z zakonem. Pokój zobowiązywał zakon krzyżacki do
zwrócenia Królestwu Polskiemu ziemi dobrzyńskiej zajętej w 1409 r. i zapłaty okupu za jeńców wojennych oraz wysokiego odszkodowania, zaakceptował pozostanie Żmudzi w granicach Litwy na czas życia Władysława Jagiełły i Witolda. Jednak warunki pokoju nie zadowoliły
społeczeństwa polskiego, ponieważ spodziewano się większych zdobyczy, a sam
Jan Długosz nazwał ten pokój szkodliwym i szpetnym. Zdobycie
Malborka nie oznaczało klęski zakonu, ponieważ miał on także inne posiadłości w całej
Europie oraz posiadał duże rezerwy finansowe, które mogły posłużyć mu na formowanie nowych oddziałów i prowadzenie wojen. Natomiast
Litwa i
Polska nie miały tak dobrej sytuacji finansowej, by opłacić wojska zaciężne lub zorganizować
pospolite ruszenie poza granice
państw, gdyż nadany wcześniej
przywilej koszycki nakazywał królowi wypłacanie diety dla uczestników takiego ruszenia.