Przeimitowanie (imitacja syntaktyczna) – rodzaj techniki kompozytorskiej stosowanej na gruncie polifonii renesansowej , będącej wynikiem dążenia kompozytorów do podkreślenia składni i znaczenia tekstu.

Przeimitowanie polega na podzieleniu tekstu słownego na odcinki (stąd francuska nazwa – "imitacja syntaktyczna") oraz przypisanie każdemu z tych odcinków odrębnego motywu muzycznego. Motyw ten, po wyeksponowaniu w jednym z głosów, pojawi się następnie we wszystkich pozostałych głosach utworu. Gdy imitacja dobiegnie końca, wprowadzona zostanie następna fraza tekstu – wraz z przypisanym jej kolejnym motywem muzycznym.

Nazwę "przeimitowanie" wprowadził niemiecki teoretyk Hugo Riemann , uważając za jego twórcę Johannesa Ockeghema . Obecnie przyjmuje się, że przeimitowanie rozpowszechniło się dopiero za czasów Josquina des Pres , a dojrzałą formę otrzymało u Nicolasa Gomberta . Gatunkami, w których przeimitowanie odegrało szczególną rolę, były motet oraz msze .

Stopniowe ograniczanie tematów poddawanych imitacji doprowadziło w konsekwencji do powstania formy fugi .

Bibliografia

• Encyklopedia Muzyki, red. A. Chodkowski, Warszawa, PWN, 2001 .