Wierzchołek choinki tzw. podłaźniczka

Podłaźniczka (podłaźnik, jutka, sad rajski, boże drzewko, wiecha) – czubek jodły, świerka lub sosnowa gałąź wieszane pod sufitem jako ozdoba w czasie Święta Godowego , a następnie Bożego Narodzenia . Podłaźniczka i późniejsza choinka wiązana jest z pogańską tradycją ludową i kultem wiecznie zielonego drzewka.

Zanim w okresie bożonarodzeniowym w domach pojawiła się choinka , tradycyjną ozdobą była podłaźniczka.^[1] Obyczaj ten zachował się na wsiach jeszcze do lat 20. XX w. , szczególnie w Polsce południowej: na Śląsku , Podhalu , Pogórzu , ziemi sądeckiej i krakowskiej .

Podłaźniczki to gałązki jodłowe, zdobione były jabłkami, orzechami, ciasteczkami, kolorową bibułą, wstążkami i przede wszystkim światami, jak nazywano kolorowe krążki opłatków . Lud wierzył w ich magiczną moc przyczyniania się do urodzaju i zapewniania powodzenia.

Wieszanie podłaźnika w Święto Godowe , a następnie w dzień Wigilii , było ważnym wydarzeniem w domu. Zawsze zawieszał go gospodarz, na Podhalu obowiązkowo ubrany w cuchę przewiązaną powrósłem uplecionym ze słomy^[2][3][4]. Z czasem czynności tej towarzyszyć zaczęły modlitwy Anioł Pański , Ojcze Nasz , Zdrowaś Mario .

Przypisy

1. ↑ Jak przystrojona choinka stała się symbolem świąt - PAP, Nauka w Polsce
2. ↑ R. Hryń- Kuśmierek, Zuzanna Śliwa, Encyklopedia tradycji polskich, podsiedlik-Raniowski i s-ka
3. ↑ Ratomir Wilkowski - Godowe Święto, czyli jak świętowali nasi słowiańscy pradziadowie, Wiadomości24 21.12.2009
4. ↑ Agnieszka Krzemińska - Ukryte pod choinką, Polityka 22.12.2009

Zobacz też

• Święto Godowe