Krańcowa skłonność do oszczędności (
ang.
marginal propensity to save, w skrócie pol. KSO; ang. MPS) to część (ułamek) przyrostu dochodu gospodarstw domowych, która nie zostanie skonsumowana, lecz przeznaczona na oszczędności. Innymi słowy KSO informuje, o ile wzrosną oszczędności, gdy dochód rozporządzalny gospodarstw domowych wzrośnie o jednostkę.
Ponieważ konsumenci mogą przeznaczać swój dochód rozporządzalny tylko na konsumpcję lub oszczędności, pomiędzy
krańcową skłonnością do konsumpcji
a krańcową skłonnością do oszczędzania istnieje ścisła współzależność:
KSK + KSO = 1
Formuła matematyczna
Krańcową skłonność do oszczędności oblicza się za pomocą następującej formuły:
KSO = ΔS/ΔY
S – oszczędności
Y - dochód
Zobrazowanie graficzne
Graficznie, krańcowa skłonność do oszczędzania odpowiada
tangensowi
kąta nachylenia wykresu funkcji oszczędności do poziomej osi
układu współrzędnych
.
KSO a dochód gospodarstwa domowego
Dane empiryczne pokazują, że podatnicy o wyższych dochodach mają wyższą krańcową skłonność do oszczędzania. Nie jest bowiem prawdą, że wydatki konsumpcyjne rosną zawsze proporcjonalnie do wzrostu dochodu (
prawo Engla
).
KSO a mnożnik inwestycyjny i dochód narodowy
Wielkość mnożnika inwestycyjnego jest malejącą funkcją krańcowej skłonności do oszczędzania. Oznacza to, że przy niepełnym wykorzystaniu zdolności produkcyjnych gospodarki, wzrost poziomu oszczędności gospodarstw domowych negatywnie wpływa na poziom dochodu narodowego, a tym samym na poziom przyszłych dochodów tychże gospodarstw (
paradoks zapobiegliwości
).
Zobacz też
