Krańcowa skłonność do konsumpcji (
ang.
marginal propensity to consume, w skrócie pol. KSK; ang. MPC) – część (ułamek) każdej dodatkowej jednostki dochodu, którą gospodarstwa domowe skłonne są przeznaczyć na
konsumpcję
. Przykładowo, jeśli dochód wzrasta o 10 złotych, a KSK wynosi 0,75, wówczas konsumpcja wzrośnie o 7,50 zł, natomiast 2,50 zł przeznaczone zostanie na oszczędności. Krańcowa skłonność do konsumpcji oraz krańcowa skłonność do oszczędzania przyjmują wartości z zakresu <0,1> , a ich suma zawsze równa jest jedności:
KSK + KSO = 1
Ten opisujący psychikę konsumentów parametr jest wartością stałą, nie zmienia się mimo wzrostu dochodu, zakładamy bowiem, że w danym okresie gospodarstwa domowe przeznaczają na konsumpcję stałą część swego dochodu.
Formuła matematyczna
Krańcową skłonność do konsumpcji oblicza się za pomocą następującej formuły:
KSK = ΔC/ΔY
C – konsumpcja
Y - dochód
Zobrazowanie graficzne
Krańcowa skłonność do konsumpcji jest więc równa tangensowi α (nachylenia wykresu funkcji konsumpcji do osi poziomej).
KSK z dochodu rozporządzalnego i narodowego
Ekonomiści często rozgraniczają krańcową skłonność do konsumpcji z
dochodu rozporządzalnego
(KSK) i krańcową skłonność do konsumpcji z dochodu narodowego (KSK’), przy czym zachodzi relacja:
KSK' = KSK(1-t)
t – stopa podatkowa netto
KSK a dochód gospodarstwa domowego
Im wyższy jest dochód gospodarstwa domowego, tym niższa krańcowa skłonność do konsumpcji.
Zobacz też