Portret Ezdrasza na karcie 5 r w Kodeksie Amiatinus.

Codex Amiatinus, symbol A nadał mu Wordsworth, nazwa Amiatinus pochodzi od góry Amiata w Toskanii .

Jest najwcześniejszym zachowanym manuskryptem zawierającym pełny tekst Wulgaty . Datowany jest na początek VIII wieku i uchodzi za najdokładniejszą kopię tekstu Św. Hieronima . Kodeks jest także pięknym przykładem średniowiecznej kaligrafii , a przechowywany jest obecnie we Florencji w Biblioteca Medicea Laurenziana . Kodeks jest pokaźnych rozmiarów, stanowi go 1029 kart^[1] o wymiarach 50,5 na 34 cm i 15 cm grubości. Ma około 30 kg wagi^[2].

Kodeks stanowi 1029 kart z mocnego, gładkiego pergaminu welinowego , nawet dziś wyglądających świeżo, pomimo ich wieku, ułożone w foliały złożone z czterech kart, w formacie quarto. Zapisany wielką, wyraźną, regularną i piękną uncjałą , po dwie kolumny na stronę i 43 albo 44 linii w kolumnie. Stosunkowo często zostawiana jest niewielka przestrzeń pomiędzy wyrazami, ale pismo jest zasadniczo biorąc ciągłe. Tekst podzielony jest na sekcje, które w Ewangeliach ściśle odpowiadają sekcjom Ammoniusza . Brak interpunkcji, ale wprawiony czytelnik prowadzony był do sensu przez kolometrię . Ten styl pisania, jak się sądzi, został zapożyczony z zaginionego Codex Grandior Kasjodora , możliwe jednak, że sięga jeszcze wcześniej, aż do czasów św. Hieronima .

Trzy kopie Biblii zamówione zostały przez Ceolfryda w 692 roku. Z tą datą ustanowiony został podwójny klasztor w Wearmouth-Jarrow. Klasztor otrzymał ziemię, na której hodowano 2000 sztuk bydła, co zapewniało stałą dostawę skór cielęcych, na potrzeby produkcji pergaminu. Beda odegrał w tym swoją rolę. Tutaj powstał Kodeks Amiatinus. Ceolfryd zamierzał podarować kodeks papieżowi Grzegorzowi II i z tą myślą w roku 716 udał się w długą podróż, zmarł jednak zanim dotarł do Rzymu. Kodeks dotarł wkrótce, do klasztoru San Salvatore, na górze Amiata w Toskanii, gdzie pozostał aż do 1786 roku, kiedy przekazano go do Biblioteca Medicea Laurenziana.</ref> Biblioteca Medicea Laurenziana]. W IX wieku kopia Kodeksu Amiatinus stała się osobistą Biblią papieża .

Badania paleograficzne potwierdzają, iż kodeks powstał w VIII/IX wieku. Jest więc najstarszym rękopisem zawierającym pełny tekst Wulgaty . Już w wieku XIX oceniono, że jest najlepszym świadkiem tekstu Wulgaty. Wydana przez Niemieckie Towarzystwo Biblijne Vulgata Stuttgartiana opiera się głównie na Kodeksie Amiatinus.

Nazywany bywa "najpiękniejszą książką na świecie" i o to miano rywalizuje z Księgą z Kells oraz Codex Lindisfarnensis, pomimo iż te posiadają przepiękne dekoracje, których Kodeks Amiatyński jest pozbawiony.

Linki zewnętrzne

• The 1,300 year pilgrimate of the Codex Amiatinus: A northumbrian Manuscript in a florentine Library.
• Facsimile Amiatinus
• Codex Amiatinus. Artykuł pochodzi z: The Catholic Encyclopedia, Vol. IV, 1908

Przypisy

Bibliografia

• * H. J. White, Codex Amiatinus of the Latin Vulgate Bible and Its Birthplace, Analecta Gorgiana, Gorgias Press LLC