"Pieczęć tajemna Salomona", przy pomocy której podporządkował on sobie 72 duchy Sztuki Goecji wraz z ich legionami i zamknął je w mosiężnym naczyniu[1]. Goecja (z
gr.
goeteia – tłumaczone jako wycie[2]) – system
magiczny
opierający się na przyzywaniu
duchów
i
demonów
z
piekła
do realnego świata, by służyły one celom przyzywającego je
maga
(goety). Tradycja goecji jest bardzo stara, a jej korzenie wywodzone są powszechnie od
biblijnego
króla
Salomona
, któremu
Bóg
miał dać władzę przyzywania i kontroli demonów.
Jakkolwiek sama Biblia na ten temat milczy, wiele śladów takiego wierzenia występuje od
starożytności
w
żydowskich
legendach,
Talmudzie
, pismach
Józefa Flawiusza
i
Koranie
. Metafora Goecji znajduje się w
Baśniach z tysiąca i jednej nocy
, gdzie jest mowa o tym, że król Sulejman (Sulejman to arabski odpowiednik imienia Salomon) za pomocą
dżinnów
spełniał swe życzenia.
Istnieje legenda, która mówi że
Salomon
zamknął wszystkie duchy w specjalnym naczyniu, które wrzucił do jeziora nieopodal
Babilonu
. Babilończycy jednak odnaleźli je i myśląc, że zdobyli skarb, nieopatrznie otworzyli naczynie, wypuszczając duchy. Jedynie
Belial
skrył się w pustej figurze i zajął się przepowiadaniem przyszłości tym, którzy oddawali mu cześć.
Goecja w starożytności
Starożytni Grecy niechętnie podchodzili do goetów, gdyż próbowali oni za pomocą sił nieczystych zmieniać bieg rzeczy. Właśnie od tego wziął się podział na "dobrych" i "złych" magów. Ci pierwsi zajmowali się tłumaczeniem pewnych zjawisk, za pomocą wiedzy, byli uznawani za mędrców i kapłanów. Natomiast ci drudzy oddziaływali na fatum za pomocą demonów, co często było tematem ówczesnych rozpraw sądowych, np.
Apoloniusza z Tiany
[3]. Takie rozróżnienie możemy również znaleźć w Metamorfozach
Apulejusza
. Pisarz ten uważał, że Goecję uprawiały tesalskie czarownice.
Józef Flawiusz twierdził, że Salomon zostawił po sobie zaklęcia oraz sposoby na
egzorcyzmy
. W ówczesnych mu czasach leczenie opętanych według wskazówek Salomona cieszyło się niezwykłym uznaniem. W Dawnych dziejach Izraela[4] opisuje on jak był świadkiem gdy Elezar, który był Żydem, w obecności
Wespazjana
, jego synów, trybunów, żołnierzy i reszty tłumu dokonywał takiego leczenia. A wyglądało to tak: do nozdrzy opętanego przyłożył pierścień magiczny, pod którym był korzeń, który został dokładnie określony przez Salomona (prawdopodobnie był to korzeń Baarasa). Gdy owy człowiek powąchał ów korzeń, to Elezar wyciągnął demona przez nozdrza, przy czym uleczony od razu padł na ziemię.
Egzorcysta
ciągle zaklinał ducha wypowiadając imię Salomona wraz z innymi zaklęciami, miało to zapobiec powrotowi demona. Elezar chcąc przekonać widzów o swojej mocy, postawił miednicę pełną wody i nakazał duchowi, by wywrócił owe naczynie, które faktycznie przewróciło się.
Kabaliści
wierzyli, że Salomon przyzywał demony i zarazem przypisywali mu autorstwo traktatów magicznych opisujących, jak należy to robić. Najsłynniejszą z
okultystycznych
ksiąg, za autora której uważa się króla
Salomona
, jest Sztuka Goecji – I księga
Lemegetonu
(często zwanego Mniejszym Kluczem Salomona). Jakkolwiek Lemegetonowi przypisuje się starożytne korzenie, to jednak wszystkie zachowane wydania tych ksiąg datuje się najdalej na
XVI
i
XVII
w. Najwcześniejszy opis demonów Sztuki Goecji można odnaleźć w
Pseudomonarchia Daemonum
Wierusa z 1577 r. Natomiast pierwszym znanym przekładem na język angielski jest dzieło Reginalda Scota Discoverie of Witchcraft z
1584
r. Co ciekawe najwcześniejszy znany nam egzemplarz Sztuki Goecji powstał kilka lat po ich wydaniu.
Sam system magii opisany w księgach jest niezwykle skomplikowany, podobnie zresztą jak inne systemy
magii ceremonialnej
z tego czasu. Duchy (jest ich 72) posiadają ścisłą hierarchię, w
rytuałach
wymaga się spełnienia bardzo wielu konkretnych i niełatwych warunków. Rytuały muszą być odprawiane w bardzo konkretnym miejscu, czasie, z użyciem bardzo konkretnych narzędzi. Dodatkowe warunki dotyczą samego przyzywającego, który musi osiągnąć doskonałość, by nie paść ofiarą przyzwanych potęg.
Sztuka Goecji doczekała się swego najbardziej znanego wydania w
1904
r. dzięki
Aleisterowi Crowleyowi
i
MacGregorowi Mathersowi
.
Bibliografia
Przypisy
- ↑ Pieczęć tajemna Salomona. W: MacGregor Mathers, Aleister Crowley: GOECJA wg Aleistera Crowleya. Wrocław: Wydawnictwo FOX,
2000
, ss. 137-138. . (
pol.
)
- ↑ Wprowadzenie. W: MacGregor Mathers, Aleister Crowley: GOECJA wg Aleistera Crowleya. Wrocław: Wydawnictwo FOX,
2000
, s. 8. . Cytat: „Nazwa goecja pochodzi od greckiego słowa goeteia, które Crowley tłumaczył jako „wycie”. I jakkolwiek zbliżone do niego słowo goetes, oznaczające „zawodzącego”, bliskie jest temu znaczeniu, prawdziwy sens słowa goeteia wyraża się w „czarach”. Goecja jest zatem sztuką czarnoksięskiego zawodzenia, przywoływania demonów do widzialnej postaci (...)”. (
pol.
)
- ↑ Wprowadzenie. W: MacGregor Mathers, Aleister Crowley: GOECJA wg Aleistera Crowleya. Wrocław: Wydawnictwo FOX,
2000
, s. 9. . (
pol.
)
- ↑ Tom 1, Księga ósma. W: Józef Flawiusz: Dawne dzieje Izraela. Warszawa: Rytm,
2001
, s. 372. . (
pol.
)