Ekwici ( łac. equites, l.poj. eques) – średnio zamożna rzymska klasa społeczna , w skład której wchodzili kupcy, przedsiębiorcy, bankierzy, których majątki wynosiły minimum 400 000 sestercji (III w. p.n.e.). Symbolami przynależności do stanu ekwickiego było posiadanie konia, noszenie stroju wojskowego zwanego trabea, złotego pierścienia oraz wąskiego purpurowego szlaku uzdobiącego tunikę ^[1] (szeroki nosili senatorowie ).

Początkowo terminem tym określano obywateli rzymskich, których było stać na zakupienie i utrzymanie konia oraz ekwipunku żołnierza jazdy (który był dużo droższy od ekwipunku piechura), rekrutowali się oni z 3 tribus: Tities, Ramnes i Luceres. Przewodził im tribunus celerum. Setka ekwitów stanowiła centurię, dzielącą się na pododdziały zwane decuriae, składające się z dziesięciu osób, każda pod dowództwem dziesiętnika (łac. decurio).

Ekwici stanowili swego rodzaju stan rycerski (łac. ordo equester) i brali udział w corocznej, odbywającej się 15 lipca paradzie jeźdźców.

W III wieku p.n.e. ta militarna funkcja ekwitów uległa zatarciu, ale pozostali oni jako wpływowa i zamożna grupa właścicieli ziemskich i przedsiębiorców. Stanowili trzon biurokracji rzymskiej. Grupa ta stała w hierarchii społecznej poniżej arystokratów, z którymi jednak ostro rywalizowała o wpływy.

W 67 r. p.n.e. senat wydał tzw. ustawę Rosciusza nadającą ekwitom prawo do zasiadania w teatrze w wydzielonych rzędach, ustawionych tuż za ławami senatorskimi, i oddzielonych od pozostałej części miejsc wydzielonych dla plebsu ^[2].

Ateńskim odpowiednikiem ekwitów byli hippeis .

Zobacz też

• nobilowie
• patrycjusze
• plebs

Przypisy