Epoché (
gr
. ἐποχή) – termin filozoficzny wywodzący się z filozofii starożytnych
sceptyków
(
Pyrron z Elidy
). Oznacza wstrzymanie lub moment wstrzymania sądu
metafizycznego
(por.
krytyka metafizyki
) co do sposobu istnienia świata, czasowe wzięcie w nawias pewności co do przekonań i założeń.
Jest to czerpiący z
kartezjanizmu
postulat
Edmunda Husserla
, który stanowi podstawę
fenomenologii
, oznacza tu moment wstrzymania, od którego konstruowana jest nowa filozofia, a porzucana stara. Husserl mówiąc o epoché używa znanej metafory brania w nawias. Porównaj również
kantowską
teorię o niedocieralności do "
rzeczy samych w sobie
".
Od spostrzeżeń prowadzących do
solipsyzmu
odróżnia epoché m.in. chwilowość, oraz to, że niepewność co do dotychczas uznawanych praw natury może dotyczyć innych, niż niezależność i zewnętrzność względem podmiotu poznającego, cech istnienia świata.