Jest to przestarzały protokoł routingu stworzony w roku 1982 przez firmę Beranek and Newman oraz Davida L. Mills.
Był jednym z częściej stosowanych zewnętrznych protokołów routowania. Ruter, w którym działa protokół EGP, rozgłasza informację, iż za jego pośrednictwem są dostępne sieci które są częścią jego systemu autonomicznego (z reguły nie informuje o sieciach znajdujących się na zewnątrz systemu autonomicznego).
W odróżnieniu od wewnętrznych protokołów routowania, implementacje EGP nie potrafią wybrać najlepszej trasy. EGP uaktualnia informacje dystansowo-wektorowe, jednak nie jest w stanie ich przetworzyć. Informacje pochodzące z różnych systemów autonomicznych w żaden sposób nie mogą zostać ze sobą porównane, ponieważ każdy z nich może stosować inne kryteria do ich tworzenia. EGP pozostawia proces wyboru najlepszej trasy „komu innemu”.
Wraz z tym jak powiększała się liczba dołączonych do Internetu systemów autonomicznych nastąpił rozwój protokołów routowania wewnętrznych i zewnętrznych, które potrafią wybierać marszruty w sposób bardziej inteligentny.
