|
Pomniki przyrody
Pomnikami przyrody są pojedyncze twory przyrody ożywionej i nieożywionej lub ich skupienia o szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturowej, historycznej lub krajobrazowej oraz odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je wśród innych tworów, okazałych rozmiarów drzewa, krzewy gatunków rodzimych lub obcych, źródła, wodospady, wywierzyska, skałki, jary, głazy narzutowe oraz jaskinie.
Do pomników przyrody ożywionej należą: pojedyncze krzewy, drzewa i grupy drzew odznaczające się sędziwym wiekiem, wielkością, niezwykłymi kształtami lub innymi cechami, a także zabytkowe aleje drzew.
Do pomników przyrody nieożywionej należą: największe głazy narzutowe, tzw. eratyki oraz interesujące formy powierzchni ziemi np. – źródła, wodospady, jary, skałki, wywierzyska, przełomy rzeczne, jaskinie, odkrywki itp.
Pomniki są najstarszą formą ochrony przyrody w Polsce.
Najpopularniejsze polskie dęby rosną w Bartkowie, Rogalinie i Górecku Kościelnym.
Najstarszym polskim drzewem jest 1 260-letni cis z Henrykowa Lubańskiego.
70 % drzew-pomników przyrody stanowią dęby (głównie szypułkowe) i lipy, z drzew iglastych najczęściej pomnikami są cisy.
Najstarszym polskim drzewem jest 1 260-letni cis z Henrykowa Lubańskiego.
|
