Tacyt (rzymskihistoryk) pisał z surowością, powagą i powściągliwie, umieszczał krótkie celne sentencje, a od wcześniejszej powagi przechodził w ironię, ze zdarzeń usuwał mało ważne szczegóły i opisywał te wstrząsające (osiągał w ten sposób dramatyzm). Korzystał z pamiętników i wspomnień polityków, relacji ustnych, dokumentów archiwumsenatu oraz z prac innych historiografów. Uzyskane informacje wnikliwie sprawdzał i porównywał z innymi, a wszelkie rozbieżności przedstawiał w swoich dziełach - przy czym unikał niesprawdzonych plotek - i opowiadał się za tą najbardziej prawdopodobną wersją. Tacyt uważał, że opisując przeszłość należy posługiwać się zasadą „bez niechęci i bez sympatii”, jednak nie zawsze działał według tego założenia. Był zwolennikiem ustroju republikańskiego, a o cezarach odnosił się z niechęcią, opisując ich jako głupich, rozpustnych, okrutnych i zdemoralizowanych, co według współczesnych historyków jest czasem przesadne i krzywdzące.