Pseudopałankowate
Pałanka wędrowna (Pseudocheirus peregrinus)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	ssaki żyworodne
Szczep	ssaki niższe
Nadrząd	torbacze
Rząd	dwuprzodozębowce
Rodzina	pseudopałankowate
Nazwa systematyczna
Pseudocheiridae
Winge, 1893

Pseudopałankowate (Pseudocheiridae) – rodzina torbaczy z rzędu dwuprzodozębowców wyłoniona z lotopałankowatych (Petauridae). Obejmuje gatunki zamieszkujące w Australii i Nowej Gwinei na obszarach porośniętych lasami lub zaroślami.

Charakterystyka

Są to średniej wielkości ssaki (0,5-2 kg masy ciała) wyglądem przypominające drzewnicowate (Burramyidae, tzw. oposy karłowate). Charakteryzują się obecnością długiego, chwytnego ogona, dużymi oczami, pięciopalczastymi kończynami, dobrze wykształconym paluchem oraz dużą torbą lęgową otwierającą się do przodu. Dwa palce (I i II) przednich kończyn są przeciwstawne pozostałym. U przedstawiciela rodzaju Petauroides występuje błona lotna umożliwiająca wykonywanie lotów ślizgowych, co upodabnia go do lotopałanek. W uzębieniu brak dolnych kłów .

Układ trawienny wykazuje przystosowania do spożywania liści. Pseudocheiridae mają powolne tempo przemiany materii, stosunkowo prosty żołądek i silnie rozwinięte jelito ślepe , w którym zachodzi fermentacja przy udziale bakterii. U kilku gatunków stwierdzono koprofagię . Nadtrawiony pokarm jest wydalany w postaci luźnych odchodów, zjadanych przez zwierzę w celu ponownego strawienia.

Pseudopałankowate prowadzą nocny, zwykle samotniczy, nadrzewny tryb życia – rzadko schodzą na ziemię. Niektóre gatunki przebywają w małych grupach rodzinnych. Petropseudes dahli jest jedynym znanym torbaczem, u którego stwierdzono sprawowanie opieki nad potomstwem przez oboje rodziców^[1].

Ze względu na płochliwe usposobienie i prowadzony tryb życia Pseudocheiridae są trudne do obserwacji i pozostają zwierzętami słabo poznanymi.

Systematyka

Pseudopałankowate są blisko spokrewnione z lotopałankami, do których były wcześniej zaliczane. Archer w 1984 zaproponował wydzielenie rodziny ze względu na różnice w uzębieniu. Część systematyków, w tym McKenna i Bell (1997) oraz Osborne i Christidis (2001), nie akceptuje takiego podziału.

Przypisy

Bibliografia