Folklor polski to symboliczno-artystyczna dziedzina polskiej kultury ludowej . Przybiera niejednolite formy w zależności od grupy społecznej i regionu etnograficznego.

Badania nad folklorem polskim zaczynają się w XIX wieku i są zwiąane z walką o utrzymanie świadomości narodowej (zob. też: pozytywizm w Polsce , praca u podstaw ). Hugo Kołłątaj w 1802 opracował pierwszy polski program badań nad folklorem, ale wzrost zainteresowania tą dziedziną nastąpił głownie w drugiej połowie tego wieku. Znaczący badacze tego okresu to Zorian Dołęga-Chodakowski , Oskar Kolberg , Jan Karłowicz , Erazm Majewski , Zygmunt Gloger , Lucjan Malinowski , Władysław Siarkowski , Jan Świętek , Seweryn Udziela . Materiały gromadzili także pisarze i etnografowie-amatorzy (m.in. Kazimierz Władysław Wóycicki , Żegota Pauli , Karol Baliński , Lucjan Siemieński ).

W okresie międzywojennym rozwinęły się badania folkloru regionalnego, wyodrębniono także folklor grup społecznych (folkor chłopski, folklor robotniczy).

Zobacz też:

• Etnografia Polska
• Słownik folkloru polskiego
• Polskie obrzędy i zwyczaje ludowe
• Polscy twórcy ludowi

Źródła:

• Folklor , Encyklopedia Interia

Link zewnętrzny:

• Folklor polski - Strona o folklorze