Polski Kościół Słowiański - obecnie nieaktywna neopogańska grupa wywodząca się ze środowiska archeologów toruńskich i osób związanych z pracami wykopaliskowymi, której zalążkiem była nieformalna grupa wyznaniowa założona już w 1981 roku. Początkowa faza działalności grupy związana była głównie z gromadzeniem informacji i materiałów dotyczących mitologii i kultury słowiańskiej, oraz odwiedzaniem starosłowiańskich miejsc kultowych i nawiązywaniem wzajemnych kontaktów pomiędzy osobami zainteresowanymi tą tematyką. W lecie 1994 roku, podczas spotkania na Ślęży postanowiono przekształcić istniejącą już grupę wyznaniową w Polski Kościół Słowiański, zaczęto też prace nad Statutem i Założeniami Doktrynalnymi.

Doktryna Polskiego Kościoła Słowiańskiego odwołuje się do bogów słowiańskich (Swaroga, Swarożyca, Perkuna, Welesa, Rgieła, Światowida), które pojmowane są jako „symbol Obecności Stwórcy w Naturze" (jest to zarówno wyznanie monoteistyczne jak i panteistyczne). Jest ono jednak sprzeczne z wierzeniami ludowymi Słowian, które były przede wszystkim politeistyczne.

Podstawowe Założenia Doktrynalne Polskiego Kościoła Słowiańskiego:

1.Istnieje Jeden Bóg - Stwórca Wszechrzeczy, obecny w każdym Swoim Dziele Ożywionym i Nieożywionym.

2.Dając początek Naturze i Życiu, Stwórca wykazał swoje do Nich Umiłowanie.

3.Natura, jako dana od Stwórcy, zachowuje Ciągłość Istnienia - Nieożywione i Ożywione przeistaczają się w siebie nawzajem, a Ożywiona ma Duszę Nieśmiertelną.

4.Po dokonaniu Dzieła Stworzenia, Bóg pozostawił Naturze swobodę ewolucji i przeobrażania.

5.Jedynym Znakiem danym od Stwórcy jest Jego Umiłowanie Swojego Dzieła. Chcąc być blisko Niego, miłuj Naturę Ożywioną i Nieożywioną.

Wizerunek kultowy i jednocześnie symbol wyznania to znak kolistej tarczy słońca, przeciętego czterema długimi promieniami, otoczonej wieńcem krótszych promieni. Nie jest on jednak symbolem bóstwa, a jego dzieła – słońca, które uważa się za "zwiastun wszelkich form życia".

Działalność Polskiego Kościoła Słowiańskiego:

1.Kultywowanie wyznawanej wiary poprzez okresowe spotkania wyznawców poświęcone praktykom kontemplacyjnym oraz rozważaniom kwestii religijnych.

2.Uczestnictwo w pracach naukowo-badawczych dotyczących zagadnień kultury i obyczajowości starosłowiańskiej ze szczególnym zaakcentowaniem poszukiwań ruin Radogoszczy ze świątynią Swarożyca.

3.Upowszechnianie tradycji starosłowiańskich m.in. poprzez: popieranie związanej z nią twórczości czy organizowanie wycieczek po dawnych ośrodkach kultu pogańskiego, np. Ślęży, Raduni, Łysej Góry, Arkony itd.

4.Obchodzenie trzech dorocznych słowiańskich świat kalendarzowych: wiosennego Święta Życia (21 marca), letniego Święta Kupały poświęconego czci słońca i ognia jak też pamięci zmarłych (21-23 czerwca) oraz jesiennego Święta Urodzaju i Zbiorów (23 września).

5.Opracowywanie - w oparciu o wzorce starosłowiańskie - oraz wprowadzanie do praktyki społecznej scenariuszy uroczystej oprawy takich ważnych momentów ludzkiej egzystencji jak: nadawanie imienia, zawieranie małżeństwa, pożegnanie zmarłego.

6.Prowadzenie różnorodnych form, działalności ekologicznej, charytatywnej i opiekuńczej, wynikających z doktrynalnego nakazu miłości do Natury.

W dniu 25 marca 1995 roku, podczas I Zgromadzenia Wiernych Polskiego Kościoła Słowiańskiego przyjęto obydwa dokumenty, oraz wybrano Radę Starszych upoważnioną do działań mających na celu legalizację Kościoła . Doszło do niej dnia 1 lipca 1995 roku. W rejestrze MSWiA figuruje pod nr 98.

Polski Kościół Słowiański jest jednym z czterech formalnie istniejących w Polsce związków wyznaniowych, odwołujacych się do przedchrzescijańskich wierzeń Słowian (pozostałymi są Rodzimy Kościół Polski , Rodzima Wiara oraz Zachodniosłowiański Związek Wyznaniowy "Słowiańska Wiara" ).

Obecnie od kilku lat nie prowadzi żadnej działalności.

Linki zewnętrzne

Marek Rau - Współczesny ruch neopogański w Europie, rozdział VII