Używany był w przeszłości pierwotnie do zapisu
języka sogdyjskiego
w
Sogdianie
, rozprzestrzenił się na całą
Azję Środkową
. Pozostały zapisane w tym alfabecie
sutry
buddyjskie oraz teksty
manichejskie
. Posiada trzy odmiany: pismo wczesne (archaiczne), pismo sutr buddyjskich oraz pismo kursywne. Początkowo pisano podobnie jak w alfabecie aramejskim i syryjskim od strony prawej do lewej, w późniejszym okresie pionowo, i w tej formie został zaadoptowany do zapisu
języka ujgurskiego
, dając początek tzw.
staremu pismu ujgurskiemu
, a w dalszej kolejności
mongolskiemu
i
mandżurskiemu
.
