Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Okleina - fornir (najczęściej o wymiarach od 0,6 do 1 mm) przeznaczony do oklejania ( fornirowania ) wyrobów stolarkich, zwłaszcza mebli.

Okleina była już znana w Starożytnym Egipcie , w średniowieczu występowała w postaci certosiny oraz intarsji . W końcu XVII wieku była już używana na szeroką skalę, a stosowano ją głównie jako motyw dekoracyjny. W XVIII wieku, kiedy możliwości techniczne pozwalały na otrzymywanie większych arkuszy drewna, okleina stała się wyrobem bardziej ekonomicznym. W XIX wieku zaczęto ją stosować jako wyrób z szlachetnego materiału, służący do przykrycia mebli, wytwarzanych z gorszych gatunków drewna. Obecnie stosuje się same płyty wiórowe pokryte okleiną, z których następnie wyrabia się meble.

W czasach nowożytnych okleiny otrzymywano przez cięcie płatów drewna piłą ręczną, a później piłą mechaniczną. Od końca XIX wieku używano maszyn, ścinających płaty drewna za pomocą specjalnych noży.

W zależności od sposobu wytwarzania, okleiny dzielą się na:

• okleiny skrawane - otrzymywana na skrawarkach
• okleiny łuszczone - otrzymywana na skrawarkach obwodowych
• okleiny piłowane - otrzymywane są róźne rysunki usłojenia, w zależności od rodzaju skrajania drewna za pomoca piły

Bibliografia

• Słownik terminologiczny sztuk pięknych, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006