Neoklasycyzm – kierunek w muzyce XX wieku nawiązujący do muzyki przedromantycznej. Dominował w muzyce europejskiej w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku , oddziaływał na wielu kompozytorów amerykańskich.

Podstawowymi postulatami neoklasycyzmu było:

• doskonałość rzemiosła kompozytorskiego (stanowiło to pewną reakcję na postulaty dada )
• przejrzysta i zwarta forma (częste nawiązania do barokowej fugi, do klasycznej sonaty)
• unikanie romantycznej uczuciowości

Za początek tego kierunku przyjmuje się powstanie Pulcinelli (1920) Strawińskiego , zaś za umowny koniec - premierę jego opery Żywot rozpustnika (1951).

Do przedstawicieli nurtu należeli: Igor Strawiński , Bela Bartok , Paul Hindemith , Dymitr Szostakowicz , Sergiusz Prokofiew . W Polsce: Grażyna Bacewicz , Michał Spisak , Witold Lutosławski .

W literaturze anglosaskiej terminu neoclassical używa się również w odniesieniu do odwołujących się do klasycznej muzyki poważnej stylów rocka progresywnego i dark wave . Nie mają one jednak wiele wspólnego z neoklasycyzmem w opisanym powyżej sensie.