Długi łuk cisowy typu angielskiego, mierzący 2 m długości.

Długi łuk angielski – zwany też długim łukiem walijskim, był ulepszoną odmianą długiego łuku średniowiecznego o długości sięgającej 1,83 m, używany przez Anglików i Walijczyków zarówno w polowaniu, jak i w walce. Szczególnie przysłużył się Anglikom w czasie wojny stuletniej , w bitwach pod Crécy ( 1346 ) i Poitiers ( 1356 ), a najbardziej w starciu pod Agincourt ( 1415 ). Po tym wydarzeniu zaczął z wolna wychodzić z użycia, w bitwie pod Verneuil ( 1424 ) angielscy łucznicy ponieśli ciężkie straty, a pod Patay ( 1429 ) zostali całkowicie rozproszeni przez szarżę francuskiej kawalerii, nim udało im się utworzyć linie obronne.

Ponad 3 tys. strzał i 137 całych długich łuków zostało znalezionych na pokładzie Mary Rose , statku wchodzącego w skład floty Henryka VIII , który rozbił się u wybrzeży Portsmouth w 1545 roku.

Najstarszy długi łuk znaleziony w Anglii pochodzi z 2665 r. p.n.e., znaleziono go w Ashcott Heath w hrabstwie Somerset . Brak jest jednak tego typu zabytków z okresu, w którym łuk był bronią dominującą, czyli z lat ok. 1250 - 1450 . Powodem tego jest najprawdopodobniej natura ówczesnych łuków, które stały się słabsze w konstrukcji, a gdy się łamały zastępowano je innymi, wykluczało to możliwość przekazywania broni w rodzie, z pokolenia na pokolenie. Jednakże dysponujemy ponad 130 łukami z okresu Renesansu.

Anglicy najczęściej wykonywali swe łuki z cisu, chociaż jesion, wiąż, a także w mniejszym stopniu, inne gatunki drewna, były również wykorzystywane. Długość łuku angielskiego znacznie przewyższała jego kontynentalną odmianą, podczas gdy ten rzadko miał ponad 1,2 m, angielski osiągał długość ok. 2 m. Strzały natomiast mierzyły nieco poniżej 1 m.