Bitwa pod Tarczkiem – stoczona pomiędzy siłami polskimi a wojskami mongolskimi podczas I najazdu mongolskiego na Polskę w XIII wieku.

W marcu 1241 , po styczniowej eskapadzie oraz po lutowych działaniach zaczepnych zakończonych zdobyciem przez Tatarów Sandomierza i zwycięskim starciem pod Turskiem Wielkim , ruszyły na Polskę główne siły armii mongolskiej. Pod Sandomierzem siły tatarskie rozdzieliły się na dwie grupy. Jedna, dowodzona przez Bajdara i Ordu , licząca około 15 tys. ludzi, podążyła na zachód gdzie zwyciężyła siły polskie pod Chmielnikiem . Druga, w sile około 10 tys. dowodzona, jak podaje Długosz przez naczelnika Kajdana skierowała się na północ, w kierunku ziemi łęczyckiej i Kujaw . 19 marca oddział ten starł się z rycerstwem polskim na polach pod wsią Tarczek zadając Polakom kolejną klęskę.

Istnieją sprzeczne poglądy co do przyczyny pojawienia się sił polskich w rejonie Bodzentyna i Tarczka. Według jednych opinii oddziały polskie były północną grupą przygotowaną do uderzenia na zagony Kajdana. Druga opinia bardziej realna mówi o tym, że rycerstwo krakowskie uchodzące spod Chmielnika zostało jak gdyby wciągnięte przez wycofujące się oddziały mongolskie w rejon działania sił Kajdana i tu w krwawej walce ostatecznie rozbite.

Jak donoszą podania wieś została później doszczętnie spalona, a szlak przemarszu Tatarów znaczony był krwią i ogniem. Skierowany w stronę ziemi łęczyckiej i Kujaw oddział mongolski 1 kwietnia 1241 przybył do Krakowa i 8 kwietnia do Wrocławia i połączył się z siłami głównymi.

Literatura

• Piastowie. Leksykon biograficzny, wyd. 1999, str. 397
• Wielka Historia Polski cz. do 1320, wyd. Pinexx 1999, s. 187-188
• Stanisław Krakowski, Polska w walce z najazdami tatarskimi w XIII wieku, wyd. MON 1956, str.136-137

Zobacz też

• Bitwa pod Turskiem
• Bitwa pod Chmielnikiem
• Bitwa pod Raciborzem
• Bitwa pod Opolem
• Bitwa pod Legnicą