Johannes Hans Daniel Jensen (ur.
25 czerwca
1907
w
Hamburgu
, zm.
11 lutego
1973
w
Heidelbergu
) – niemiecki
fizyk
, laureat
nagrody Nobla
.
Urodził się w prostej rodzinie jako trzecie dziecko ogrodnika Karla Friedricha Jensena i Heleny Augusty Adolphiny (z domu Ohm). Od
1926
roku studiował fizykę, matematykę, chemię fizyczną i filozofię na uniwersytetach w Hamburgu i
Fryburg Bryzgowijskim
. Po doktoracie z fizyki został asystentem na uniwersytecie w Hamburgu, tam też się
habilitował
w roku
1936
. W roku
1941
został profesorem na uniwersytecie w
Hanowerze
, a w
1949
w Heidelbergu, gdzie pozostał do emerytury w
1969
. Wykładał gościnnie na wielu amerykańskich uniwersytetach m.in. w
Princeton
i
Berkeley
. Wraz z Otto Haxelem był od
1955
roku wydawcą czasopisma Zeitschrift für Physik.
Pierwsze badania Jensena dotyczyły fizyki statystycznej i modelu Thomasa-Fermiego powłoki
atomu
. W końcu lat 30. XX wieku rozpoczął prace nad fizyką jądra atomowego. W roku
1939
na podstawie eksperymentów przedstawił zarys modelu sfer, jednakże bez opracowania niezbędnego aparatu matematycznego. Dopiero w
1948
roku, udało mu się, przy założeniu związku pomiędzy
spinem
i
orbitalem
, wyjaśnić wartości
liczb magicznych
, których znaczenie dla stabilności jądra atomowego było już od dłuższego czasu znane. Wykazał tym samym przewagę swej teorii nad modelem kroplowym
Bohra
.
Podobne rezultaty uzyskała w tym samym czasie w
USA
Maria Göppert-Mayer
. Współpraca pomiędzy obojgiem uczonych doprowadziła do całkowitego zrozumienia własności lekkich jąder atomowych, a efektem ich prac była opublikowana wspólnie w roku
1955
książka Elementary Theory of Nuclear Shell Structure.
W
1963
Jensen i
Goeppert-Mayer
otrzymali razem z
Eugenem Wignerem
Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki.