Sygilaria (Sigillaria) - wymarły
późnokarboński
rodzaj
widłaka
z rzędu
lepidofitów
.
Charakterystyka
Sygilarie były widłakami dorastającymi do ponad 20 m wysokości i ok. 2 m średnicy u podstawy. Korona była nierozgałęziona lub rozgałęziona
dychotomicznie
na 2 lub 4 odgałęzienia. Liście duże (do 1m), płaskie, skupione w charakterystyczne dla sygilarii piuropusze. Pnie i gałęzie były okryte
epidermą
ze szparkami, nie zawierały wcale, lub bardzo mało,
drewna
. Wnętrze pni często było puste. Wskazuje to, że sygilarie były
bylinami
o zielonych pniach. Liście umieszczone były na poduszkach liściowych. Poduszki te zachowują się w stanie kopalnym i mają charakterystyczny dla sygilarii okrągły kształt. Rozmieszczone są regularnie w rzędach. Sygilarie miały organy korzeniotwórcze, również rozgałęziające się dychotomicznie zwane Stigmariopsis i różniące się trochę wyglądem od stygmarii lepidodendronów. Od poziomo rosnących, płytko zanurzonych lub leżących na powierzchni Stigmariopsis odrastały prawdziwe
korzenie
o nazwie apendyks, po których zachowują się na stygmariach okrągłe blizny nieregularnie rozmieszczone.
Występowanie
Późny karbon, rzadko także we wczesnym
permie
. Bardzo powszechne w utworach karbonu górnego Europy, w tym Polski (
Górny Śląsk
,
Wałbrzych
).
Znaczenie
Były jednymi z najpowszechniejszych roślin drzewiastych karbonu późnego, a ich szczątki stały się ważnym składnikiem tworzących się wówczas
torfowisk
, z których później powstały
węgle kamienne
.
megaspory
i
mikrospory
sygilarii mają duże znaczenie w datowaniu osadów górnokarbońskich.
Bibliografia
- A. Jachowicz, S. Dybova-Jachowicz, 1994. Paleobotanika. Wyd. Uniw. Śląskiego.