Itamar Augusto Cautiero Franco, znany bardziej jako Itamar Franco (ur.
28 czerwca
1930
) –
brazylijski
polityk
, który w latach
1992
-
1995
piastował urząd
prezydenta
kraju, a wcześniej (
1990
-
1992
)
wiceprezydenta
.
Franco urodził się na pokładzie płynącego po oceanie statku płynącym między
Salwadorem
a
Rio de Janeiro
(stąd też jego imię, oznaczające w wolnym przekładzie "ma morzu"). Jego rodzina pochodziła z
Juiz de Fora
w
stanie
Minas Gerais
, gdzie się wychowywał i pracował jako
inżynier
od
1955
, kończąc studia w tym kierunku.
W latach
1967
-
1971
sprawował funkcję
burmistrza
Juiz. Ponownie zajmował to stanowisko od
1973
do
1974
, kiedy zrezygnował, aby zająć miejsce w Senacie jako wybrany reprezentant Minas Gerais. Szybko stał się czołowym przedstawicielem Movimento Democrático Brasileiro (Brazylijskiego Ruchu Demokratycznego), opozycji wobec rządzącej w latach
1964
-
1985
junty
. Wybrany ponownie na senatora w
1982
. W
1986
przegrał walkę o stanowisko
gubernatora
Minas Gerais.
W
1989
opuścił Partię Liberalną, do której wówczas należał, przystępując do małej Partii Rekonstrukcji Narodowej, albowiem został mianowany kandydatem na wiceprezydenta u boku
Fernanda Collor de Mella
. Collor i Franco zostali wówczas wybrani.
W
1992
prezydent Collor był sądzony za korupcję i poddany próbie
impeachmentu
. We
wrześniu
, w czasie jego procesu w parlamencie, Franco został pełniącym obowiązki prezydenta, zaś po uznaniu Collora winnym, formalnie objął prezydenturę w
grudniu
tegoż roku.
Kiedy obejmował urząd szefa państwa, Brazylia znajdowała się w ogromnym kryzysie gospodarczym, a poziom
inflacji
sięgał aż 1100 procent, a w
1993
6000%. Rząd Franco, postrzeganego powszechnie jako bystry i żywy przywódca, wyprowadził kraj z kryzysu, realizując program powołanego przezeń ministra finansów
Fernando Henrique Cardoso
.
Za prezydentury Franco, w
kwietniu
1993
, odbyło się referendum w sprawie formy rządów. 66% głosujących opowiedziało się za republiką, podczas gdy 10 za restauracją monarchii. Następnie, za prezydencką formą rządów 55%, z za parlamentarnym 25%.
Cardoso został następcą Franco, który go poparł, w wyborach
1994
, obejmując urząd
1 stycznia
1995
. Mimo wcześniejszej współpracy były prezydent Franco został szybko jego krytykiem, zwłaszcza programu prywatyzacji.
Na prezydenckiej emeryturze Franco pełnił różne funkcję, także z ramienia rządu Cardosy, m.in.
ambasadora
w
Portugalii
, przedstawiciela Brazylii w Organizacji Państw Amerykańskich z siedzibą w
Waszyngtonie
(do
1998
).
Wybrano go na gubernatora Minas Gerais w
1998
. Franco na tym stanowisku wprowadził moratorium na spłatę długów publicznych. Po odejściu z funkcji szefa stanowej władzy wykonawczej w
2003
został
ambasadorem
we
Włoszech
, gdzie przebywał w tym charakterze do
2005
.