Dziecko jest wrażliwe już z chwilą swego przyjścia na świat. Otwiera oczy na otaczający świat. Kiedy już dokona się odkrycie języka plastycznego na poziomie przedstawienia, dziecko przede wszystkim wyrazi chęć ukazania siebie samego czy swoich bliskich, wyrażając uczucia niepokoju, nienawiści, miłości czy lęku. Ewa Drabik Nauczyciel PM 37 w Gliwicach
DZIAŁALNOŚĆ PLASTYCZNA DZIECKA
Dziecko jest wrażliwe już z chwilą swego przyjścia na świat. Otwiera oczy na otaczający świat. Kiedy już dokona się odkrycie języka plastycznego na poziomie przedstawienia, dziecko przede wszystkim wyrazi chęć ukazania siebie samego czy swoich bliskich, wyrażając uczucia niepokoju, nienawiści, miłości czy lęku. Dziecko przechodzić będzie przez wszystkie fazy rysunku dziecięcego. Pierwszy ślad dokonany za pomocą narzędzia czy własną ręką na materiale przygotowanym lub przypadkowym to pierwsza satysfakcja zrodzona z chęci działania. Stan silnego podniecenia, ruchy nieprecyzyjne, ślad wykonany ołówkiem lub kredką będą pojawiać się przez cały okres wczesnego dzieciństwa. Jest to okres bazgroty. Około trzeciego roku życia pojawiają się kółeczka i kształty opływowe, a kreski stają się bardziej doskonałe. Narysowane obrazki maja swoje nazwy. Dziecko przygotowuje swoje wejście w świat społeczny, zaczyna rysować swoją mamę, ojca czy kogoś ze swoich bliskich. Jego postacie „głowonogi” są właściwie tylko głową, która oznacza cały korpus Następnie głowonóg ulega przeobrażeniu, „brzuch – tułów”. Określone postawy pojawiają się dopiero ósmego roku życia zaznaczają się wtedy głowa, ręce, palce nóg. Rysunek wzbogacony zostaje o szczegóły. Zależnie od środowiska społeczno – rodzinnego dziecko kształtuje swój stosunek do zwierząt, którym nadaje ludzkie cechy; zwierzę najczęściej przedstawione jest z profilu. Tematy rysunków to człowiek, zwierzę domowe, dom, kwiat, drzewo. Około siódmego roku życia, kiedy dziecko opanowało już język mówiony, stara się przedstawić sceny z rzeczywistości i własne wspomnienia w postaci „narracyjnej”. Dziecka nie przedstawia mechanizmów, ale serię elementów, bez klasycznej perspektywy. Na przestrzeni – kartce papieru dziecko odtwarza rzeczywistość, zgodnie z obrazem własnej wiedzy i często w sposób bardzo realistyczny. Kolory początkowo dobierane w sposób dowolny , później ze względu na upodobania, posługiwanie się kolorem, jako elementem dominującym, opiera się wyłącznie na wrażeniu. Proces zdobywania rzeczywistości dokonuje się zgodnie z rozwojem umysłowym. Różnorodne ćwiczenia rąk podejmowane przez dziecko, dotykanie, modelowanie, ocena formy za pomocą wrażenia stopniowo pozwalają mu na poznawanie tworzyw i odkrycie ich podłoża (plastelina, tkanina, papier falisty) Stałe odkrycia, które pojawiają się przed dzieckiem dzięki elementom i tworzywom różnego rodzaju, stanowić będą w tym samym stopniu etapy rozwoju jego sprawności umysłowej. Środki plastycznej ekspresji dziecka zmieniają się w miarę ewolucji jego zdolności rozumienia , jego poziomu umysłowego. Dziecko powinno mieć do swojej dyspozycji odpowiednie środki : papier, tablicę, przestrzeń; narzędzia: nożyczki, klej, pędzel; materiały: kolorowe ołówki, kredę, farby itp. Za pomocą rozmowy trzeba podjąć trud doprowadzenia dziecka do wyboru tematu lub dać mu możliwość wyboru. Rola wychowawcy polega na przygotowaniu warunków najbardziej sprzyjających pracy twórczej, w zakresie moralnym ( stworzenie atmosfery, odprężenie, wyciszenie), jak i materialnym. Zajęcia z działalności plastycznej należą do moich ulubionych, dlatego też pozwoliłam sobie na zorganizowanie kółka plastycznego w naszym przedszkolu. Często pozwalam dzieciom na wybór dowolnej techniki i materiału plastycznego , aby bardziej rozwijać ich aktywność twórczą. Moja rola polega wówczas na wspieraniu ich aktywności twórczej
Literatura: Białołęcka H., Jakubowska M.,Krzysztoszek Z.,Wróbel M.: Zarys pedagogiki dla nauczycieli przedszkoli, Warszawa 1975,WSiP. Gloton R.,Clero C.: Twórcza aktywność dziecka, Warszawa 1976, WSiP. Misiurska A.: Kalendarz plastyczny w przedszkolu, Warszawa 1993, WSiP.
|