Od października 1939 r. Niemcy wyznaczali w miastachdzielnice żydowskie, nazywane gettami, które zazwyczaj otaczano murami lub drutami kolczastymi. W ten sposób izolowano Żydów, którym nie pozwalano opuszczać wyznaczonego terenu. Getta były przeludnione, ponieważ umiejscawiano tam ludność żydowską przywiezioną z innych terenów, brakowało żywności, ponieważ dostawali ją – w znikomych ilościach - jedynie pracujący w zakładach niemieckich. W 1941 r. racja żywnościowa dla osoby pochodzenia żydowskiego wynosiła 184 kalorie, podczas gdy dla Niemca – 2310. W gettachpanowała duża śmiertelność i szerzyły się choroby, co było wynikiem głodu i złych warunków higienicznych (w getcie warszawskim zmarło w ten sposób ok. 100 tys. Żydów).