Wanna Hubbarda z drewnianym wyciągiem dla pacjentów
Hydroterapia, dział
fizjoterapii
, inaczej wodolecznictwo, akwaterapia (
łac.
aqua = woda) – metoda leczenia bodźcowego polegająca na zewnętrznym stosowaniu wody o różnych postaciach: ciekłej, stałej lub gazowej. Podstawę leczniczego działania stanowi odpowiednia temperatura lub ciśnienie wody użytej odpowiednio do danej terapii.
Podłoże historyczne
Początki hydroterapii kojarzy się i datuje na okres starożytnych kultur Chin, Japonii i najczęściej z
rzymskimi łaźniami
. Zapomniana w średniowieczu hydroterapia została na nowo odkryta w XVIII i XIX wieku przez J.S.Hahn (1696–1773),
Vincent Priessnitz
, Oertel (1764–1850) czy J.H.Rausse (1805–1848). Na ich doświadczeniach bazował ksiądz
Sebastian Kneipp
rozwinął on i usystematyzował wodolecznictwo które w owym czasie stosowane było przez lekarzy.
Akwaterapia wpływa korzystnie na
układ krążenia
,
układ nerwowy
oraz wiele innych narządów organizmu.
Zabiegi lecznicze możemy podzielić na:
1. Zabiegi z wykorzystaniem ciśnienia hydrostatycznego wody:
- kąpiele całkowite
- kąpiele częściowe
- kąpiele kinezyterapeutyczne
- kąpiele perełkowe
- kąpiele tlenowe
- kąpiele aromatyczne
- masaż podwodny
2. Zabiegi z wykorzystaniem ciśnienia strumienia wody:
- polewanie
- natryski stałe
- natryski ruchome
3. Zabiegi za pośrednictwem tkanin:
- zmywanie
- nacieranie
- zawijanie
- okłady
- kompresy
Zobacz