Zarodnie paproci skupione są zazwyczaj na spodniej stronie liścia w kupki zarodni, czasami chronione osłonką zwaną
zawijką. Niekiedy znajdują się w wydzielonej części normalnego płonnego liścia (na przykład u
długosza królewskiego), a jeszcze u innych (jak na przykład u
paprotki zwyczajnej) nie ma podziału, gdyż ma liście zarodnionośne i płonne, gdzie każdy jest jednocześnie
sporofilem i
trofofilem. Ścianki zarodni często mają specjalny podłużny pierścień komórek o pogrubionych ścianach, tworzący zmyślny mechanizm otwierający. Zielony, mierzący do 1 cm
gametofit (przedrośle) u większości paproci ma postać cienkiego, płaskiego, serduszka czepiającego się podłoża chwytnikami. Zwykle jest jednopienny (ma jednocześnie
plemnie i
rodnie). Po zapłodnieniu i wytworzeniu nowego samodzielnego
sporofitu szybko zamiera.
